HEP tanık oluruz; toplu yenen yemeklerde, arkadaş ve ahbap toplantılarında, kısacası birbirini tanıyan, birbirine güvenen on-on beş kişinin bir araya geldiği topluluklarda doymuşluğun ve içmişliğin verdiği rahatlıkla sıra gelmişse orta süreli konuşmacılar ortaya çıkıp güncel sorunlar konusunda söz alırlar. Bazısı, kadın ya da erkek, öyle güzel ve doğru konuşur ki siz içinizden “şu vatandaş siyasete girse biz de iyi yönetilsek” diye düşünmekten kendinizi alamazsınız.
Ama hazret hiç oralı olmaz çünkü “henüz o bilince ermemiştir.”

Dikkat ederseniz, harika dil Türkçede “inç”le biten her sözlük kendiliktenlik, içtenlik anlatır ve söyleyenin o duyguyla bütünleştiğini, o kavramı benimsediğini, içselleştirdiğini belirtir: Sevinç, kıvanç, güvenç, övünç sözcükleri hep öyle değil midir? Bilinç, yalnız “bilgi” demek değildir; bir konunun, sorunun yahut davanın “bilincine varmış” insan yalnız onu bilmekle kalmaz, o konuda düşünen, onun için ve onunla ne yapılması gerektiğini de bilen demektir. Örneğin siyasal bilinç sahibi olmak, politikanın bir ülkeyi belirli ilkelere uygun yönetebilmek için iktidar mücadelesi yapmak ve bunun da en iyi ancak bir siyasal parti yoluyla gerçekleştirileceğini bilmek demektir.

Dolayısıyla, her fırsatta politika konuşmak ama bir politika uğruna bir partiye üye olmaya, onun başarısı için çalışmaya sıra gelince yan çizmek siyasal bilinç sahipliği yoksunluğunun en açık belirtisidir. Konuşmanın, hiç değilse seçimlerde mutlaka oy kullanmakla başlayıp siyasal etkinliklere katılmak, katılma şu ve bu nedenle olamıyorsa en azından etkinlikleri destekleyip güçlendirmeye çalışmak, siyasal bilinç sahibi olmanın en basit göstergesidir.

Hele kendi siyasal tercihini yapıp onun gereğini yerine getirmek varken “partiler-üstü” olmayı ve öyle kalmayı çok yüksek, çok soylu bir erdem saymak gibi bir yanılgı, yalnız vatandaşlık sorumluluğuna ters düşmekle kalmaz, kişinin kendi kişiliğini ve kimliğini yadsıması anlamına gelerek insanlık onurundan da vazgeçmek demek olur.