HALK dilinde sadece kutsallık karşıtı eylemlerin adı değildir günah. Yere düşmüş ekmeği orada bırakmaktan tutun da her aşırı davranışa, değerleri yazık etmeye ve israfa bile günah der insanımız.

Doğa harikası bir ülkenin tarih harikası bir cumhuriyetine yazık etmek, onun yıkılmasına yol açabilecek işleri yapmak günah değil midir? Böyle bir israfa hakkınız var mı? Günah değil mi bunlar?

Ankara Barosu, uyarılarına kulak tıkanacak bir kuruluş değil. Başkent avukatlarını bir araya getirmek yanında, gelip geçmiş ünlü ceza avukatlarının, bilgin hukukçuların ünüyle tanınır. Şimdiki başkanı da değerli bir hukukçu. Onun imzasıyla devlet başkanına ve başbakana yazılan bir açık mektubu yok sayabilir misiniz? Eski Yargıtay başkanının aynı nitelikte ayrıntılı bir mektupla başbakana seslenmesine kulak tıkanır mı?

Ya da, medya ağının sağduyulu her köşesinde çıkan ve basit iki yol gösteren yazılar çöpe atılır mı?

“Özel yetkili mahkemeleri kaldırın, kim olurlarsa olsunlar kamu görevlilerini yürütmenin zırhıyla yargıdan kaçırmayın” deniyor hep. Bunlar zaten çok önce atılmış olması gereken adımlar değil mi? Siyasal iktidar ile tarikat arasında çıkmış, yani az çok aynı inanç dünyası içinde belirmiş bir çekişme dolayısıyla koskoca bir cumhuriyet yönetimini perişan etmek günah değil mi? Yoksa, bu iki kanadın birbirine düşüp yara alması epeydir sürdürülen bir büyük günahın vebali mi?

İnsan yetiştirmede, yani eğitim ve öğretim sistemimizde önemli bir yanlış var: Milli Mücadele ürünü olan cumhuriyetin, Profesör Bilsay Kuruç’un deyişiyle aslında bir “köylü halktan çağdaş millet yaratma” mucizesi oluşu üzerinde yeterince düşündürmeden yetiştiriyoruz galiba insanlarımızı. Bir yanda “devrim tarihi” derslerinin tek parti döneminden kalma bir gereksizlik olarak kaldırılmasını savunanlar var, bir yanda da basit bir tarih sayfasıymış gibi anlatanlar. Oysa, felsefe açısından bakılsa ve cumhuriyet ile insan arasında kurulan bağ doyurucu biçimde anlatılsaydı, doyumsuz insanlarımız cumhuriyeti yönetirken birbirlerini yemezlerdi.