“Cuma günü Londra’dan iki arkadaşımla birlikte İstanbul’a geldik. Cumartesi akşamı için Karaköy’deki lokantalardan birine gittik. Şahane bir manzara, tarihi ve İstanbul’un doğal büyülü ışıltısı, güzel yemekler... Lokantadan gece yarısı gibi kalktık. Caddeye çıkana kadar, İstanbul’un taksi sorununun bu kadar büyük olduğunun farkında değildim. Onlarca taksi geçti, çoğu boş. Genellikle Sultanahmet tarafına turist almaya gidiyorlar. Türkçe konuşan yolcuları almıyorlar. Bir sürü insan yollarda taksi bekliyor. Karaköy civarında taksicilerin bizi alması için uzun süre çabaladık. Ama nafile, yalvarsanız almıyorlar! Ne şikâyetten korkuyorlar, ne de vicdan azabı duyuyorlar. Saat bir buçukta Galataport tarafına yürüdük, belki orada taksi bulabiliriz, belki de bir kafede bekleriz diye. Ama her yer kapanmıştı. Orada da taksiciler bizi almadı. Bir güvenlik görevlisinin önerisiyle Cihangir’e yürüdük. Issız ve karanlık sokaklar. Tuhaftır, o saatte kafe ve restoranlar kapalı ama manav ve bakkallar açık! Sonuçta tam üç saat sonra Cihangir’de bir taksiciye yalvararak aracına binebildik. İstanbul deneyimimiz travmayla sonuçlanmış şekilde eve döndüğümüzde saat sabahın üç buçuğunu geçmişti. Bu ülke böylesine küçük bir sorunu nasıl bu denli bir işkenceye dönüştürebiliyor aklım almıyor!”
Dün gelen bu okur mektubu, iyi bildiğimiz taksi sorununu bu köşeye taşımama neden oldu. Ben de birkaç hafta önce benzeri bir tecrübe yaşamış ve tam 1.5 saat yürüyerek evime dönmek zorunda kalmıştım. İBB geceleri 12 hatta 24 saat otobüs hizmeti ve pek çok hatta metro hizmeti verse de Avrupa’nın en kalabalık metropolü olan İstanbul’da taksi hizmetlerinin acilen sil baştan düzenlenmesi şart.
MODERN ŞEHİR EŞKIYALARI
İstanbul’daki 16 milyon insan uzun bir süredir taksi terörü yaşıyor. Günün herhangi bir saatinde taksi bulabilmek bu şehrin en büyük meselelerinden biri haline getirildi. Boş olsalar bile işlerine gelmeyen rotalara gitmiyor, yolcu beğenmiyorlar. Kısaca tam olarak kamu hizmeti yaptıkları halde keyfi davranıyorlar. Hasta olsanız, başınızda acil bir dert olsa, taksicinin paşa keyfine muhtaçsınız! Taksilerin eski, kirli, konforsuz oluşundan; taksicilerin vatandaşa kaba saba davranışlardan bahsetmiyorum bile.
Bugün İstanbul’un taksicileri, Osmanlı İmparatorluğu’nun son döneminde şehri canından bezdiren Yeniçerilerin zamane versiyonu gibi. Taksiciler Odası’nın yöneticileri ise Yeniçeri Ocağı’nın kamu yararı tanımaz ağaları gibi. İktidara yaslanarak dünyanın en güzel şehirlerinden birini gasp etmişler ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin çözüm üretmesine engel oluyorlar. Ne zabıtadan ne vatandaştan çekindikleri var. Onlar yüzünden İstanbul’da hayat zulme dönüşüyor.
İKTİDARIN ZORBALIĞI
Tabii tüm bu işkencenin ardında iktidar var. 2019 yerel seçimlerinden beri sistematik şekilde İstanbulluyu cezalandırmak için ince politikalar uygulayan iktidar. Seçimden hemen sonra UKOME’deki sandalye sayısını katlayarak İBB’nin çözüm üretmesinin önüne geçen iktidar. Ekrem İmamoğlu, sorunun çözümü için tam 14 kez UKOME’de 5 bin yeni taksi teklif etti ama hepsi de iktidar temsilcileri tarafından reddedildi. Elbette ki Taksiciler Odası başkanıyla birlikte.
ÇÖZÜM
Pek çoğu gibi İPA’nın yaptırdığı bir araştırma da İstanbulluların yüzde 83’ünün mevcut taksi sisteminden rahatsız olduğunu ve İBB’nin çözüm önerilerini desteklediğini gösteriyor. Çözüm için başlangıçta en az 5 bin taksi gerekli, belki ardından ikinci 5 bin daha. Yeni eklenecek taksiler sektörün regülasyonu için kamu malı olmalı, tüm şoförler de kamu çalışanı. Ayrıca başta Uber olmak üzere tüm özel sektör platformları yasal hale getirilmeli. Ancak bunlar hayata geçerse Taksi mafyasının gücü kırılır ve vatandaşı hayattan bezdiren taksici terörü son bulur. Oda ve iktidar buna yanaşmazsa, bilinsin ki seçmen gelecek yıl sorunu kökten çözecek!
