Böyle büyüdük biz bu meslekte...
Eski yıllarda da güç yalakları, iktidar yalayıcıları vardı..
Ama haber hürdü. Özgürdü. Yorum, yazarlara aitti!
Sorun, haberin “hür” olmasındadır!
Haber hür olmazsa oyun değişirdi çünkü.. Tıpkı, futbol gibi..
Bu yüzden futbol ve hayat, ikiz kardeşti.
Haber taraf tutarsa, adalet duygusu incinir. “Adalet” taraf tutarsa, hayat ölürdü!
Tarafsız olması gerekenler ‘tarafsa’, “oyun bitmiştir” demekti.
Bu yüzden yenilen, yeneni tebrik etmemektedir.
Çünkü şimdi; kin vardır, nefret vardır, intikam hissi vardır!
Şimdilerde oyun açık.. “Ya bendensin ya karşıdan”...
Militan taraftarlığı ya da militan gazeteciliği.
Can Dündar ve Erdem Gül’ün kaderi yazılırken, biz statta “görevdeydik”! Haberciliğin kaderiydi bu!
Kalbin, aklın ve umudun gazeteci arkadaşlarının yanındayken, ‘sen’ haber için başka bir yerde görevde olursun!
Haber peşinde, haber kovalarsın.
Hani, hayatın kardeşi futbolda da “Çakal şey senii...” diyeceğiniz oyuncular vardır ya!
“Haram yemek tatlıdır, yedikçe yiyesi gelir insanın. Bir kez alışmasın insanoğlu...” derler!
Futbolu sadece “aldatmadan” ibaret sanan futbolcular...
Hani, yalan yere kendini yere atan futbolcular.
‘Kandırdıkça’ bir daha yaparlar.
Yaptıkça, yaptıkları yanlarına kâr kaldıkça, bir daha yaparlar!
Onlar “yaptıkça”, ‘onlara’ uyanlar da çoğaldı.
Çünkü; ahlaksızlık, ahlak olmuştur bir kez.
Sicilyalılar “Aldatan, bir kere daha aldatır” der!
Oysa, ‘Birinin özgürlüğü, bir başkasının özgürlüğüne girdi mi’ faul olmalıydı!
“Eşitlik” değil, “Adalet” önemliydi!
Ah o adaletsiz “düdükler”..
Oysa, ‘hoyrat’ ve ‘delice’ ne çok severdim seni...