Kara gülmecenin esin perisi ülkemize çadır kurmuş gibi... Ortalık toz duman... Kızacağımız çok şey varken vara yoğa gülüyoruz, çok bunaldık... Bir yanda dilotu yemiş gibi vır vır edenler, olup biteni göre göre dut yemiş bülbüle dönenler; doğruyla yanlışı harmanlayanların yarattığı yalancı cennetteki işi gücü tıkırında adamsendeciler... Beri yanda zor günlerin zor koşullarında her türlü olumsuzluğa karşın yorulmayan, yorulma belirtisi göstermeyenler; bilgisi birikimiyle özgürce düşünerek direnenler...
Dil kullanımındaki özensizlik ekonomiyle yarışıyor. Ekonomideki evden sokağa akan açmazlar, süslü püslü dille olumlulaştırılıyor. Aklın öncülüğüne, bilimsel verilere tutunan, gerçeği özenli dille irdeleyen bilimcilerin önüne sürekli kara gülmecenin esin perisi çıkıyor. Demokrasinin eli kolu, ağzı dili olması gereken basının büyük bölümünde çöpten çelebiler rol kesiyor; bir başka yanında özgürce yazıp konuşan(lar) destursuz bağa giren(ler) oluyor.
Karne sevincini yaşayamayan çocukları alan yıkımla canımız yandığında basın topluca doğruyu, yasalı, insana özgü olanı yansıtan dilimiz, gözümüz, kulağımız olsun isterdik. Ne gezer, yası simgeleyen kara kurdele ekranlarda bir gün kalabildi; gelin kaynanaların göbek attığı izlenceler kadar bunaltıcı tartışmalar gaz kesmedi. Sosyal medya ve televizyon beni yoruyor. “İzleme...” diyebilirsiniz; “zapping” yapmasam görkemli yalılar konaklardaki dolaplı yalanlı, sokaklardaki silahlı külahlı, aşklı aldatmalı, tarihi yeniden yazmalı “reyting şampiyonu” dizileri... Yirmili yaşlardaki üç bebeli çocuk gelinlerin eğitim gelir düzeyini görmezden gelerek sosyal medyayı suçlayan gündüz izlencelerini, altı ayda 30 kilo veren şarkıcının ana habere giren zayıflama reçetesinde düğümlenen toplumsal gerçekleri nasıl öğreneceğim?
Buz üstüne yazmıyorum; çoğunluk aş iş derdiyle yorgun, kırgın... 1950’lerden bu yana başımıza çöreklenen, eğitimi, bilimi sanatı, birikimi önemsemeyen anlayış hep aynı telden çalıyor; tek telli sazla oynatılan halka yutturulmayan yalancıdolma kalmadı. Çoktandır alkış “aşırı” dinsellik, “aşırı” milliyetçilikle demokrasi dersi verenlere... Bir üniversite etkinliğinde bir akademisyen beni tanıtırken söze, “Aşırı...” diye başladı, “Dil Devrimcisi” diyerek toparlamaya çalıştı. Bu kafalar için Harf-Dil Devrimlerini savunmak hâlâ “aşırı” solculuk; eğitim, sağlık ve ekonominin dengesini bozan “aşırıcılık”ı eleştirmek de tepelenmesi gereken “aşırılık”tır.
Dünden bugüne sahnesi değişmeyen oyunların değişmeyen oyuncularının ortak özelliği laik eğitimin öznesi Harf-Dil Devrimlerini yok saymaktır. Cumhuriyetle yenileşen ortak dilimizle topluma bilimsel olanı, hukuksal doğruları doğru anlayacağı dille anlatmak ve yazmak sakıncalıdır. Sorup sorgulayanları çoğaltabilir, tepkisizleri tepkili kılıp hesap sormaya yönlendirebilir. 1950’lerden bu yana inancı, köken farkını, öncelikle dini kullanarak “aşırı” köktenci bir dille dünya görüşünü aktaran siyasaların “ince, ileri, yeni...” demokrasisi “yerli milli”dir. Eğitimi, sağlığı ve ekonomiyi güçlendiren ya da zayıflatan etkinliklerle değil, kullandıkları “yerli milli” dille “aşırı çoğunluk” imgesi yaratırlar.
TBMM 105; cumhuriyetimiz 102 yaşında...
Devlet ile “devletli”yi karıştıranları çok gördük.
105 yıl önce “devletli korkusunu” silmedik mi?
Ortak noktamız laik cumhuriyet değil mi?
Öyleyse adı tadı, yolu yöntemi “aşırı” yabancı siyasa(lar)dan yiyecek giyeceğe dek bütün yaşamı “aşırı” etkileyen “aşırıcılık”a tepki hakkımızı kullanamaz mıyız?
Dile gelen ele gelir...
