Ufukta bayram… Gidebilenler gitti bir yerlere; kalanlar kaldı oldukları yerde… Kimi yeni düşler kurarmış gibi yaptı; kimi kaderine dünden razıydı; kimi de çıkar hesaplarına dalıp kendini avuttu…

Ufukta bayram var diye daha çok gülmedi yüzler, daha çok umutlanmadı insanlar… Yoksul yoksulluğunu daha çok hissetti. Varlıklı daha çok, daha çok tüketti… Birinin hoyratlığı, ötekinin çaresizliği bitmedi.

Ufukta bayram… Ama gel gör Kandil’i bombalamaya devam… Ülkenin bir yanında vur patlasın çal oynasın, öte yanında “şehit” ya da “terörist” diye tanımladığımız çocukların ölümü...

Bayram ufukta, bayram yakında… Öyle… Ama öfke sinmiyor, kin dinmiyor, kavga ve savaş bitmiyor…

Bayram geliyor, güzel bir şeyler yazayım diyorum. Öldürülmüş çocuklarının acısıyla, öldürülecek çocuklarının korkusuyla kahrolan analar aklıma geliyor. Yazamıyorum.

Ufukta bayram… 900 gündür Silivri’de tutulan, hücrelerde tutulan meslektaşlarım aklıma geliyor. Ne toplanmaz delilmiş bunlar, topla topla sonu gelmiyor! Adalet Bakanı hâlâ “onlar gazetecilikten değil, terörist faaliyetten Silivri’deler” dese de olmuyor işte, bir türlü yutamıyorum… Yakında bayram, ama bu bayramı da içeride geçirecekler, görmeyecekler bayramın geldiğini.

Ne dediniz? Yargıya güvenmek mi? Güldürmeyin beni! Hak hukuk mu? Havada bulut, sen adaleti unut! Ama doğruya doğru, Deniz Feneri’nde adalet tıkır tıkır işliyor. Hem de nasıl işliyor, hükümetten bağımsız; polisten sızıntısız! Hele şimdi soruşturmayı yürüten üç savcı da görevden alındı ya, bundan âlâsı, Şam’da kayısı…

Şam deyince aklıma geldi: Geçen hafta Cumhuriyet Pazar’da Selçuk Erez’in “Bir Mektup” başlıklı muhteşem bir yazısı vardı. “Azizim” diye başlayıp, “Kardeşin Esad” imzasıyla sona eren bir mektup! Kaçırdıysanız, mutlak bulun buluşturun ve okuyun!

Bu Esad, (her kimse), azizim diye hitap ettiği kişiye (o da, her kimse) mektubun sonunda şöyle diyordu:

“Allah’ını seversen bir araştır, sor da öğren, burada hangi çocuk bedava tahsil istedi diye hapse atıldı? Hangi üniversiteli, kuzulara yumurta attı diye kovuşturuldu? Ben hangi heykeli yıktırmışım bugüne kadar? Bu diyarda kim deniz feneri paraları topladı? Laf aramızda, bana nasihat edeceğine sen de oralarda bir parça demokratlaşmaya başlasana... Bu yönde birkaç ufak adım at, sonra ay sonunda sınıra gel de beraber künefe yiyip bayramlaşalım, hasret giderelim…”

Gördünüz mü, sonunda gülümsettim sizi S. Erez’den ödünç aldığım “Bir Mektup”la…

Son zamanlarda aklımda hep Cemal Süreya’dan duyduğum ya da okuduğum birkaç sözcük: “Güneşten yırtılmış caz sesi… Kavaldan akan gökyüzü…”

Cemal Süreya kendi şiirini “Güneşten yırtılmış caz sesine” ve “kavaldan akan gökyüzüne” benzetiyordu…

Ufukta bayram… Ben Cemal Süreya’ya hayran… Ah ne isterdim güneşten artık sadece ve sadece barış sesinin, vicdan sesinin yırtılmasını… Neler vermezdim kavaldan sadece özgürlüğün akmasına…

Bayram yakında… Can Yücel’in “Bayramlık” adlı şiiri aklımda. Can Yücel’i sadece mezarına yapılan saldırıyla anacak değiliz ya. Heykel yapmanın günah, yıkmanın sevap olduğu ülkemde, o güzelim “Bayramlık” şiirini paylaşmanın tam zamanıdır. Onun şiirindeki, Kurban Bayramı’ydı, bizim beklediğimiz Şeker Bayramı, ama olsun, fark etmez…

“Bayramlık:

Koyunlar keçiler ve koçlar için

Ne kadar bayramsa Kurban Bayramı

Bu barış var ya bu barış

Cephedekiler için o kadar barış”

Hepinize iyi bayramlar.