Eskiden olsa yazı şöyle başlardı: Anason kokulu bir bahar akşamında futbol keyfi. Üstüne 23 Nisan tatili de eklenince ortalık cıvıl cıvıl. Öyle olmuyor artık. Kalabalık var, cıvıltı yok. Kadıköy’de öfke ve karamsarlık hep ağır basıyor. Eğlenmiyorlar, bir araya gelip hiddetleniyorlar sadece.
Yine de dolu sayılır tribünler. Yok, bu da tam doğru değil. Kale arkaları dolu, Maraton ve Numaralı Üst eh işte, en pahalı yerler ise bayağı bayağı boş. Fiyat azaldıkça, umut çoğalıyor mu nedir?
Maç başlayınca ise bambaşka bir ruh hali var. Başta iki top yapmakta zorlanan Antalyaspor karşısında bulunan erken iki gol Fenerbahçe tribünlerinin de modunu değiştiriyor. Maç öncesi başlayan ‘hesaba’, yani Beşiktaş ve Şenol Güneş’le uğraşmaya dönüyorlar. Belli ki futbol sadece kitlelerin afyonu değil, futbol aklının da afyonu. Çok da bir şey oynamayan takım yerine Güneş’e, Orman’a ve Beşiktaş’a sardırmanın başka bir anlamı yok çünkü. Nitekim devre biterken azıcık toparlayan Antalyaspor baskısı ve golüyle hemen maça dönüyor herkes. İkinci yarı da aynı telden başlıyor. Ta ki Fenerbahçe yeniden gol bulup tribünleri rahatlatıncaya kadar. Sonra Beşiktaş gündemi geri geliyor. Nefret ve küfür bol bol açığa çıkıyor. Ne de olsa tribünler bu konuda serbest bölge!
Yine de şuna dikkat: Fatih Altaylı’nın yazdığı gibi eğer Fikret Orman gerginlik ringine çıkıp rekabet eksenini Fenerbahçe- Beşiktaş’a çevirmek istiyorsa kötü bir haberim var. Evet, sanki olaylar bu statta çıkmamış gibi, tüm öfkesini Beşiktaşlılara kustu Sarı - Lacivertliler. Fakat “Ayağa kalkmayan Cimbomlu olsun” tezahüratı değişmedi. Doğru bu aralar Beşiktaş’a gıcık oluyor, nefret duyuyor Sarı - Kanaryalar, ama asıl Galatasaray’la rekabet ediyor. İkisi farklı şeyler.
Maç mı? Kötü dedik ya işte. Fener bol atıyor ama hâlâ akmıyor, Antalyaspor zorlayamıyor, mişli geçmiş zamanda maç bitiveriyor.