Bu ülkede yetişen ender gerçek akademisyenlerden anayasa hukukçusu Prof. Dr. Bülent Tanör öleli on yıl olmuş.

Yine kaybettiklerimizden, anayasa hukukçusu Prof. Dr. Bakır Çağlar, onun ardından şöyle demişti: “Tanör, anayasa hukuku alanında çalışanlar arasında bilimsel yeteneği ve birikimi ile akademik kariyerini bir çeşit insanlık mesleği olarak kavrayan tek insandı.” 

Evet, Bülent Tanör, akademik kariyerini bir çeşit insanlık mesleği olarak kavramıştı, çünkü tam ve dolu dolu anlamıyla, her şeyden önce ‘İnsan’dı. Dersleri bittikten sonra onun odasına çevresinde daima bir öğrenci kalabalığı ile dönüşleri, hafızamdan hiç silinmeyen görüntülerden biridir. Çünkü o öğrencilerin hocalarına sevgi ile bakmadıklarına hiç rastlamadım.

Kendini hep bilime ve öğrencilerine adamış olan Bülent Tanör, bu adayışın karşılığını üç kez görevinden alınarak ödedi. İlk olarak 12 Mart Muhtırası’nın sonrasında görevinden uzaklaştırılan Tanör, dört yıl sonra Danıştay kararı ile görevine döndü ve 1977’de doçent oldu. Ama dönüşünün dördüncü yılı dolmadan, bu kez de 12 Eylül’ün en ünlü yasalarından 1402 numaralı yasa gereği görevinden alındı. Kenan Evren’e “hukuka yaptığı üstün hizmetler” nedeniyle fahri doktora unvanı veren İstanbul Üniversitesi, Bülent Tanör için 1402 numaralı utanç yasasının gereğini gıkı çıkmadan yerine getirdi. 1990 yılında Danıştay kararı ile tekrar İstanbul Üniversitesi’ne dönen Tanör 1992 yılında profesör oldu. Uzun yıllar İÜ Hukuk Fakültesi Anayasa Hukuku Anabilim Dalı Başkanlığı yaptı. Bu arada Cumhuriyet gazetesinde köşe yazıları yayımlandı.

Ancak bu değerli bilim insanının üniversiteden uzaklaştırılma serüveni henüz noktalanmamıştı. Bir yandan yakalandığı kanser hastalığı ile savaşırken öte yandan bilimsel çalışmalarına ara vermeyen Bülent Tanör, İstanbul Üniversitesi İnsan Hakları Araştırma ve Uygulama Merkezi’ni de yönetmeyi sürdürdü. Ama bu kez de Tanör’ün TÜSİAD için hazırladığı Demokratikleşme Raporu’nu “izinsiz dışarıda çalışma” sayan İstanbul Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Kemal Alemdaroğlu tarafından görevden alındı. Bu arada Kemal Alemdaroğlu yönetimi, Tanör’ün tedavi ve ilaç giderlerine üniversitenin katkıda bulunmasını reddederek, bilim dünyasının bu değerli üyesi için uyguladığı ödüllendirmeyi(!) ikiye katladı.

Altmışlı yılların sonunda, o sırada İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nin başında bulunan ünlü bir ‘devrimci(!) dekan’, fakültede devrimi -avukatlık büroları bulunan hocalara gücü yetmediğinden- benimle, yani bir asistanla uğraşarak başlatmak istediğinde ve akşamları evi geçindirmeye yetmeyen aylığıma katkı olsun diye evimde yaptığım çevirileri “izinsiz dışarıda çalışma” sayıp hakkımda tahkikat açtıracağını söylediğinde, aynı kürsüde birlikte çalıştıklarımız bile sessiz kalırlarken, bu haksızlığa karşı yükselen tek ses, Prof. Dr. Bülent Tanör’ün sesi olmuştu.

Çünkü o bilge kişi, haklılığın ve haksızlığın ne olduğunu hep bilerek yaşadı…