Kırk yıla varan üniversite hocalığım boyunca hep üstünde bir sayı bulunan sınıflarım oldu. 1., 2., 3., 4. sınıflar gibi. Ya da bazen, örneğin ‘hazırlık’ diye adlandırılan bir sınıf.

Buna karşılık “B Sınıfı” diye, harfle belirtilen bir sınıfla ilk kez bu yıl ders vermekte olduğum ‘Ümit Çırak Modern Oyunculuk Teknikleri Atölyesi’nde karşılaştım. Gerçi atölyede ‘A1’ ve ‘A2’ diye iki sınıfım daha var; ama onların adında da rakamların gelenekselliği egemen. Oysa “B Sınıfı”…

Evet, kısacası böyle bir sınıfım hiç olmadı. Zaten onun için yazıyorum. Fakat bu yazının o sınıfı anlatmaya yeteceğinden de hiç emin değilim. Çünkü çok başkalar! Yine de anlatmayı deneyeceğim. Her şeyden önce, yetmiş yıllık hayatımda insanlık eğitimimin eksik kalmış alanlarında beni eğittikleri için!

A1 ve A2 sınıflarının öğrencileri, atölyenin adında yazılı olduğu gibi, oyunculuk eğitimi almak için kaydolmuşlar. Buna karşılık “B Sınıfı”nın oluşumu çok farklı. İlke, Gökhan, Can, Serhat, Suat, Veysel ve bir de yeni eklenen Ayşegül’den (Ayşegül, aslında atölyenin hocalarından, ama derslerimizin ‘cazibesine’ dayanamayıp o da aramıza öğrenci olarak katıldı!) oluşan sınıftaki hemen herkesin zaten bir mesleği var. Yaşları 28-30 arası değişen bu ‘öğrencilerin’ kimi mühendis, kimi öğretmen, kimi müzik sanatçısı vb. Ve hemen hepsi de kendi alanlarında çalışmaktalar.

Bu atölyeye öğrenci olarak kayıt yaptırma nedenlerinin ortak paydasını ise, ‘hayatın yalnızca 9-5 arasında belli bir işe gidip gelmekten ibaret olamayacağı’ yolundaki ortak inançları oluşturuyor. Yani bu iki yıllık eğitimi tamamladıktan sonra, belki de hiçbiri oyuncu olarak çalışmayacak. Ama onlar için önemli olan, bu eğitim programının çalışmalarına katılmak ve bu çalışmaların getirileri ile hayatın görünüşteki monoton akışının dışına çıkıp, ‘sürünün dışında, farklı bakabilen ve farklı düşünebilen bireyler’ kimliğiyle de varlık kazanabilmek. Bu atölyede böyle bir donanım elde edebileceklerine inanmakta da haklılar, çünkü bu noktada atölyenin kurucusu, yöneticisi ve hocası Ümit Çırak’ın kişiliği, bir de genel olarak eğitim olgusuna bakışı çok önemli. Ümit Çırak, oyunculuğu yalnızca bir ‘teknik’ saymanın çok ötesine geçen, ancak hayatın olabildiğince tüm alanlarından bilgi yoluyla beslenmiş bir insanın sahnede gerçek anlamda ‘rol kişisi’ ya da ‘karakter’ oluşturabileceğine inanan, ve bu nedenle de eğitime, adayları ‘başkalarını’ oynatarak değil, önce ‘Sen, kimsin?’ sorusuna yanıt aratarak, başka deyişle onlara önce ‘kendi’ olabilmelerinin yollarını göstererek başlatan, türü günümüzde ne yazık ki çok tenhalaşmış bir ‘oyunculuk’ hocası.

Şu andaki “B Sınıfı” ise, kanımca böyle bir eğitim için biçilmiş kaftan. Bugüne kadar hazırlıksız geldikleri, geldiklerinde de soru bombardımanı başlatmadıkları bir dersimiz olmadı. Ve sonunda beni de öğrenciliğe geri döndürmeyi başardılar. Çünkü örneğin önümüzdeki hafta konumuz “Köy Enstitüleri” olacak ve ben, kendi hazırlıklarımdan çok, bir dahaki çarşambaya onlardan konumuzla ilgili neler öğrenebileceğimin heyecanı içindeyim!

Artık gündemin hemen her gün türlü hukuka aykırılıklarla, yolsuzluk haberleriyle, düşmanlık tohumlarıyla belirlendiği ve beslendiği bir iklimde Ümit Çırak Atölyesi, yalnızca insanı insan kılan değerler ve ilkelerle yönetilen bir ada gibi. Ve “B Sınıfı”nı oluşturanların bu bağlamda sergiledikleri ‘ciddiyet’ ise bu adanın en büyük güvencelerinden biri!

\n\n