\n\n\n

Sevgili,

Önceki gün e-posta ile gelmiş, çok hoş bir ileti aldım. Bedelli askerliğe hoş bir yaklaşım. Kıymetli okurum Bülent Değerli’nin bu iletisini olduğu gibi seninle paylaşıyorum. Söz şimdi Bülent Değerli’nin:

***

Sabah 07.30’da kalktım (bu askerlik işi hiç güzel değil sabahın bu saatinde kalkılır mı)

Babam geceden tembihlemişti tıraş ol diye (baktım sakallar tam kirli sakal kıvamında dokunmadım)

Annemi askere gidişimi görmek ister diye uyandırayım dedim

- Hıı tamam oğlum güle güle kapıyı çekersin, dedi; gözlerim doldu.

Evden çıktım arabaya binecektim ki apartman görevlisi Hikmet efendi ile karşılaştım,

- Sabah sabah hayırdır? dedi

- Askere gidiyorum dedim. Gözleri doldu.

- Benim oğlumda Hakkari’de, 6 ayı kaldı, nereye düştün? dedi

- Aksaray’a gidiyorum dedim

- Allah’a emanet ol dedi gözleri doldu. Bir an sarılmak istedim ama sonra vazgeçtim;otoparktan çıkarken arabanın arkasından su döküyordu, herhalde çamur kalmış tamponda, sağ olasın Hikmet efendi.

Sabah trafiğinde askerlik şubesine gitmek epey zamanımı aldı, yolda çok sıkıldım, bu saatte uyanık arkadaşım olmadığı için telefonla da konuşamadım, her giden söylüyordu telefon yasak diye demek böyle oluyormuş

***

Askerlik şubesine geldim, kapıda elinde silah tutan askere müracaatı nereye yapacağımı sordum, cevap vermedi, yanında ondan daha büyük olan üniformalı bir abi vardı bu sefer ona sordum.

“Gel bakalım şöyle” dedi, sert birine denk geldim herhalde, üzerimi aradılar sonra eliyle bir yeri gösterdi; benim gibi 3-5 kişi bekliyordu arkalarına takıldım.

Aradan 25-30 dakika geçti hala bekliyordum, demek askerlikte zaman hiç geçmiyormuş. Önümdekilerle konuşayım, dedim. Tam önümde hafif uzun saçlı eleman gazeteciymiş, ülke sorunlarından bahsetmeye başladı.Çok vatansever birine benziyor, bu kadar ilgili olduğuna göre...Telefonlarımızı verdik birbirimize, askerden sonrada görüşelim istedim. Ne de olsa askerde en yakın arkadaşımdı. Sıra ilerlemeye başlamıştı, tam bana geliyordu ki iri yarı sert görünümlü biri “Bunlar ne yapıyor burada?!” diye çıkıştı. “Müracaatı bekliyorlar komutanım” cevabı geldi bankodaki askerden.

- Burada gürültü yapmasınlar çıksınlar dışarıda beklesinler!

- İşte, dedim, komutan bize taktı.

- Ah ah sivilde karşıma çıkarsın elbet ben bunun intikamını almaz mıyım? diye içimden söylendim.

***

Saat 12’ye geliyordu, evraklarımı verdiler, banka dekontunu getirmemi istediler.

Binadan dışarıya çıktım, yemek saatiymiş, orada duran askerlere midpoint var mı diye sordum, acıkmıştım, yine cevap vermediler, bu üst devreler yeni askerleri çok eziyorlar,her neyse açlığa biraz daha dayanabilirdim, zaten havada serindi bir an önce banka işini halletmeliydim.

Bankada sıra beklerken, sevgilimi aradım, onu çok özlediğimden buradaki zorlu koşullardan bahsettim esneyerek, “sonra konuşalım” dedi, beni unutmaya mı başlamıştı ne? Yine gözlerim doldu, ağlamamak için başımı yukarılara çeviriyordum ki, “buyurun işlem nedir” diye veznedar sordu.

- Hesabımdan vatan borcu ödeyeceğim, dedim.

İşlemi yaptı, dekontu verdi; “vatan sağ olsun!” dedim, cevap vermedi.

Tekrar şubeye gittim, artık ayaklarıma kara sular inmişti, 5 saattir askerliğin kralını yapıyordum.

Oradan oraya koştur, aç kaldım zaten bir de hava soğuk bankodaki askere dekontu verdim, “5 dakika bekle teskereni vereceğiz” dedi. Biraz sonra komutanın odasına çağırdı beni komutan, “Al bakalım teskeren!” dedi, yarım ağızla “Vatan size minnettar” diye söylendi. Yine gözlerim doldu, “vatan sağ olsun!” diyecektim ki, “çıkabilirsin” dedi.

Bankonun önünden yavaş yavaş dışarı doğru yürümeye başladım; artık zaman geçmiyordu, avludan geçip kapıdan dışarı çıkarken son bir kez dönüp arkama baktım, ne anılarım vardı bu koca nizamiyede!

Artık hür generaldim; koşa koşa evime gitmek istiyordum. Arabama atladım ki telefonum çaldı, benim kanka derse gelip gelmeyeceğimi soruyordu.

Nasıl unutmuştum bunu? Üniversitemin 8. senesindeydim dersler bitmek bilmiyordu,her ne kadar zorlu bir askerlikten yeni çıkmış olsam da hayata devam etmeliydim direksiyonu Okula doğru kırdım ve hayatın zorlu basamaklarını tırmanmak için kaldığım yerden devam etmeye, yola koyuldum.

İşte Sevgili, insanı gülümseten bir askerlik hikâyesi.

Ne o sen gülmüyor musun? Yoksa ağlıyor musun?

Neden?