Bilmediği tarihi çok seven, ona çok meraklı olan bir toplumuz. Tarih ile tevatür birbirlerine karıştırılınca, ortaya “tarih değil mi, uydur uydur söyle” çıkıyor.

Kendi payitahtına bile egemen olamayan, padişahına suikast düzenleyip 26 kişiyi öldürüp 58’ini yaralayan suikastçıyı bile iki yıldan fazla hapiste tutamayan; bankasını basıp 3 kişiyi öldüren suikastçıyla pazarlığa girişip onu daha o gün Fransız gemisine koyarak Marsilya’ya gönderen bir “aciz devleti”nde haşmet arayıp ona özenen bu garip topluma ağlamalı mı, gülmeli mi?

Son zamanlarda belirli çevrelerin Tayyip Erdoğan şişirmesi var. Onun Ortadoğu’nun yeni lideri olduğu söylentileri ısrarla pompalanıyor.

Çok değil, şunun şurasında birkaç gün içinde Kıbrıs Rum Yönetimi’nin Akdeniz’de doğalgaz araması karşısında Ankara’nın ne yapabileceğini görerek anlayacağız Tayyip Erdoğan’ın bölgedeki yerini.

Ama belki o da önemli değil, önemli olan Tayyip Bey’in yerinin ne olduğu değil de, daha çok ne olduğunun sanıldığı.

***

Bunun farkında olan yandaşlar da imajı şişirmeyi sürdürüyorlar.

Tayyip Erdoğan yeni “Nâsır”mış, hatta Nâsır da kim oluyormuş, daha da büyükmüş..

Bunları söylemek için zır cahil olmak gerekir.

1942’de Hür Subaylar hareketinin gerçek önderi olarak iktidarı ele geçiren, 1943’te cumhuriyeti ilan eden, 1954’te, General Necip’i de saf dışı bırakarak iktidarı tek başına alan Nâsır, bir zamanlar Arap dünyasının emperyalizme baş kaldırışının, antiemperyalist direnişinin simgesiydi.

Nâsır’ın yaşamöyküsünün arkasında, bloklara karşı koyup üçüncü bir yol arayan Bloksuzlar hareketinin Bandung Konferansı’nın liderleri arasında olmak (1955), İngilizlerin egemenliği altındaki Süveyş Kanalı’nın millileştirilmesi (1956), Mısır’ın gerçek egemeni Müslüman Kardeşler’in sindirilmesi ve nihayet Amerikan emperyalizminin baskısına karşın devasa eser Assuan Barajı (1968) var.

Babasının, adını Cemal Paşa’ya özenerek koyduğu Nâsır bunları yaşama geçirirken, Adnan Menderes de ona karşı emperyalizmin oluşturduğu nasır rolünde Bağdat Paktı’nın kurucuları arasında yer alıyor, ABD emperyalizmi ile ikili anlaşmalar imzalayarak ülkeyi Amerikan üsleriyle dolduruyordu.

***

Bunca yıldan sonra, sütten ağzı yanmış Türkiye dikkatli davranmalıyken, 1950’li yıllara dönerek ülkeyi yeniden Meclis’ten de geçmemiş ikili mutabakatlarla füze kalkanı bahanesiyle yeni Amerikan üsleriyle donatan Tayyip Erdoğan’da yeni Nâsır aramak için, “nasır” ile “Nâsır”’ı birbirine karıştıracak kadar şaşkın olmak gerek.

Tayyip Bey, İran’a karşı İsrail’i korumak için Amerikan füze kalkanı sistemine zemin oluştururken, Arap Baharı denen oyunda emperyalist güçler ile birlikte yer alır, üstelik de işin nemasını Sarkozy’e kaptırırken, yalnızca kof bir sözde Filistin destekçiliğiyle bölge önderi konumuna gelemez.

Bunu, olayları biraz anlayanlar rahatlıkla görüyorlar. Ama önemli değil. Önemli olan tarihi pehlivan tefrikası gibi görenlerin olayı nasıl algıladıklarıdır.

Çünkü dönem, onların egemenlik dönemidir, bilginin değil.

Cehaletin bu kadar at oynattığı bir dönemde Nâsır ile nasırın birbirine karıştırılmasından daha olağan ne olabilir ki?

Bölgenin yeni nasırı cülusunu kutlayanlara hayırlı olsun!