Önce korktuk doğrusu. İlk yarım saat, yani Fenerbahçe’nin golü gelene dek, kötü değil feci bir maç izliyorduk. Oysa bu maç vaatkâr olmayacaksa hangisi olacaktı ki? Ev sahibi için şampiyonluk mücadelesine tutunma maçı. Rakip için de Abdullah Avcı’nın tanımıyla ‘final gibi’... Geçen hafta boşa yazan tribünler bile iki tık kıpırdanmış. Haliyle beklenti de artıyor.
Peki kaleyi bulan ilk şutun gol olması dışında ilk devrede ne izledik? Bol bol faul (20), kartlar (6), sıfır pozisyon, sıfır organizasyon, gerginlik üzerine gerginlik... Emre rakip takımda oynuyordu, ama ‘fikri gene iktidarda’ görünüyordu. Oyun sürekli durdu. İki nokta arasında tek doğru pas bağlantısı izleyemedik. Ama ilk organizasyonda golün gelmesi her şeyi değiştirdi. Futbol bu işte, siz istemeseniz de naturası skor odaklı.
İlginçtir, lider golü yedikten sonra da pek kendine gelemedi. Sarı - Lacivertliler ise hiç değilse daha diri oynamanın sonucunu psikolojik ve fizik üstünlükle aldılar. Evet yaratıcı değillerdi, akıcı da değillerdi. Fakat ligin en derli toplu takımını öyle bozdular ki yenilgisiz liderin alıcılarının ayarını düzeltmek için devrenin sonunun gelmesi gerekti.
İkinci yarıda Başakşehir lig lideri olarak nihayet kendini gösterir oldu. Pas üçgenleri kuruluyordu yavaştan. Sarı kartlar doyum noktasına ulaştığından tatlı-sert oyun da biraz durulmuştu. Ama çok sürmedi. Sarı - Lacivertliler önce sezon başından beri en iyi yaptıkları şeyi yapıp defansı sağlama aldı. Sonra da kontralarla rahatsız etmeye başladı. Şu olmadık penaltıdan ikiyi bulsalar erken rahatlarlardı. Buna rağmen sıkı kapanmış kavanoz gibi duran maçın kapağını bir türlü açamadı Başakşehir. Görünen netti; dün sahada matematik ya da kimya değil fizik kazanacaktı. Böyle aldı maçı Fenerbahçe. Lider ise bu testi geçemedi ve artık namağlup değildi.
Velhasıl gene renklendi ligin tepesi. Oyun olarak değil tabii, puantaj olarak...