Fikstürün her zamanki azizliği sayesinde yine bitime son düzlük kala şampiyonluğu belirleyecek bir derbi vardı karşımızda. Futbol inkişafını tamamlamış ülkelerde olsa nefis bir mücadele beklentisini kaşırdı. Bizde ise önce dedikodu kazanını kaynatıyor. Kimi Fenerbahçeliler Galatasaray’ı, kimi Galatasaraylılar da Fenerbahçe’yi tutuyor. Herkes birbirinden şüpheleniyor, herkes birbirine kem gözle bakıyor. Oysa haksızlık bu. Sahadaki oyuna bakmak lazım. Çünkü herkesi ve her şeyi tekzip edecek olan o.
Nitekim ne oldu? Futbol adına memleketin birkaç tık ötesinde bir hızda, kıyasıya bir mücadeleyle bezenmiş, heyecandan kafayı çeviremediğimiz bir maç izledik. Maçta o kadar büyük bir dinamizm vardı ki ilk yarı düdüğü sanki yeterlilik önergesi gibiydi. Tabii ki bu kalitede en çok Sarı-Kırmızılıların emeği vardı. Tempo ve baskıyı öyle bir arttırdılar ki ligin en tempolu takımını adeta mahkum ettiler. Beşiktaş etkisiz falan değildi, Galatasaray’ın acar futbolu onları etkisiz kıldı.
İkinci yarıya afallamış görüntüsünü tamir için çıktı Kara-Kartallar. Yapmalıydılar, çünkü böyle giderse ‘hiç değilse beraberlik’ parolasıyla çıktıkları maç bile iç olabilirdi. Ama Cim Bom da geri adım atmıyordu. Hele de Sosa- Oğuzhan işlerliği akamete uğrayınca maç uzun süre ortada kaldı.
Son yarım saate dek futboldan ziyade Rus ruleti gibi giden oyunun nereye varacağını merak ediyorduk. Nitekim iki takım da ne takatten düşüyor ne de geri adım atıyordu. Son düzlükte Şenol Hoca rakibin eforu azalır umuduyla Cenk ve Gökhan’ı aldı. Buna Donk-Sneijder değişikliği geldi cevap olarak. Ama tutmaya çalışanın değil atmaya çalışanın kazanacağı maçtı bu. Öyle de oldu. Beşiktaş sezonun en mutlu eden galibiyetini aldı belki de.
Galatasaraylıların da mutsuz olmaması lazım. Taş gibi mücadele oldu resmen. Mutsuzluğun rengi olsa olsa Sarı-Lacivertti dün.