Geriden gelen Osmanlıspor’la başlayalım. Sonuçta bu sezon muhtemelen onları bu seviyede son görüşümüz. Kaçınılmaz gibi duran bu son geldiğinde üzülen olacak mı acaba? GDO’lu takımların hası onlar. Başlangıç noktası aynı olan Başakşehir, Osmanlıspor’un yanında Barcelona gibi kalıyor. Bağlı oldukları şehre bile uzaklar. Formalarına baksanız o desenlerle ancak bilimkurgu filmi çevrilir. Tribünleri zaten her daim cezalı gibi. Zombileri andıran o pankart nedir Allah aşkına: “İşte geldiler, geri döndüler, Yeniçeriler.” Zaten ‘hamileri’ gitti, onlar da gidici belli ki. Ama dünkü maçtan sonra sezon sonunu beklemeden istifaya da zorlanabilirlerdi. Feci kere feciydi her şey!
Ama bu tahammülü zorlayan maç için önce onları suçlamak doğru değil. Ringin öbür köşesinde de durum çok daha vahimdi. Valbuena sakatlanıp çıkınca temel tartışma konusu erken kapanmış oldu. Fakat bu, sahadaki dağınıklığın özrü olamazdı. Erken gol bulup morallenmesine rağmen bir türlü organize olamadı Fenerbahçe. Ligin en az gol atan ekiplerinden birine bol bol net pozisyon verdiler. Bir türlü baskıdan kurtulamadılar. O kadar ki lig sonuncusu rakipleri onlardan daha etkili gözüktü. “Zor dostum zor” şarkısına söz olacak denli sıkıcıydılar.
İkinci devre kalite olarak bir tık daha iyiydi. Sadece bir tık. O da ev sahibinin gole giden yolu zorlamasından. Attılar da nitekim. Bu kadar kötü rakip bulmak kolay değildi sonuçta. Ligin en az faul yapılan maçında (Osmanlı toplam 10 faulü zor buldu) tempo yok, kalite yok, hamle yoktu. Başladığı gibi değilse de 1-1 ama 0-0’dan kötü bitti.
Şimdi ne olacak sorusunun cevabı yok Fenerbahçe’de. Her durumda kaos görünüyor. Tek umutları milli maç arası sessizliği olabilir. Fakat şu kesin: Çok yakında yine salonları statlarından daha dolu hale gelecek. Geç bile kaldılar galiba.