Venezüela lideri Chavez‘in ölümü sürünerek gittikleri yoldan dönebilmek için çare arayanlara yeni bir fırsat gibi göründü. “Diktatör öldü” diye bağırmaları bundandır. Her zaman tek boyutlu çalışan beyinlerinde çakan kıvılcım onları şimdi daha da yoksullaştıracak diye üzülüyorum doğrusu. Kafalarındaki şablon sermayenin alavere dalavere demokrasisini geçemediği için, halkın işe karışmadığı “alternatifleri” pek beğenirler. Halkın örgütlendiği, her işe, her karara eliyle koluyla katıldığı demokrasileri, denemeleri sevmezler. Onların demokrasi kavramı kısırdır, doğurmaz. Akılları, hadi biraz utandıklarını varsayalım, miting yapma özgürlüğünü savunmada tıkanır kalır. Hele bugünlerde işleri iyice zor.

Duruma adapte olma zorluğu var çünkü.

***

Ne yapsınlar, Başbakan’la açık açık polemiğe girmenin zararları bu kadar açıkken, gazete patronları genel yayın müdürlerini çağırıp “Ben sana ne dedim” diye fırça çekerken, anlı şanlı medya patronları, gazetecileri, muhabir, yazar çizer tayfasını “hangi ‘yayın kuralları’ ile zapturapta almalı” diye kafa yorarken ve yandaş medyanın çığırtkanları “hadi bakalım sıra size geliyor” diye korku salarken ne yapsınlar.

İşte fırsat çıktı. Hem de ne fırsat.

Hem kendi ülkendeki zorbalıklara gözünü kapatma fırsatı, hem “diktatörlüklerle mücadele eden anlı şanlı gazeteci” olma fırsatı hem de “bakın ben sınırları aşmıyorum; serbest piyasa kurallarını zinhar ihlal etmiyorum” deme fırsatı, daha ne olsun. Böyle bir zamanda o uzak ülkedeki Chavez’in ölümü ballı börek gibidir.

***

Devrimlerden nefret edenler için çok uygun bir zamandır. Bir zamanlar meyvelerini çabuk yiyeceklerini düşündükleri devrimin bir türlü gelmemesi, ille de halkın işe karışmasının bir devrim için zorunluluk olması canlarını hep sıkmıştı. Onlar konuşsalar, devrim gelse, “mümkünse hemen gelse, salınsa gelse” onlar kahramanlar gibi dolaşsalar ortalıkta. Düşleri böyleydi ve olmadı tabii.

Sonra uyum zamanları geldi.

Ruhların rahatlaması gerekti, rehabilitasyon dönemi geçirdiler. Sıkıldılar, eğildiler, büküldüler ve sonunda çıkış yolunu buldular.

Kavramlarla didişme, onları altüst etme işine verdiler kendilerini.

Antiemperyalizmi milliyetçilik ilan ettiler. Devrimleri darbecilikle, devrimcileri darbecilerle eşdeğer görmeye başladılar. Demokrasi kavramı üzerinde düşünmeyi bir yana bıraktılar, Amerikan demokrasisinin ne kadar mükemmel olduğunu öğrenmek için sunulan hiçbir ABD seyahatini reddetmemeye özen gösterdiler. Şimdi sıra başkanlık sisteminin erdemlerini keşfetmeye gelmiştir.

Onu da yapacaklardır hakkıyla.

Tam bu sırada Chavez ölmesin mi? Şu menhus diktatör, şu halkı her işe karıştıran darbeci eskisi, şu tam sosyalizm tarihin çöplüğüne savrulmuşken Castro ile dostluğu ilerleten, “hadi bir daha deneyelim” diyen mendebur ölmesin mi?

Bundan iyi fırsat mı olur?

Eşitleme basitliğinden kendini kurtaramayan dostlarımı tenzih ediyorum, ama sen, diktatörlerle mücadelede kül bırakmayan kahraman çık ortaya.

Çıkmasına çık da, dolup taşan hapishaneleri, Balbay’ı, Haberal’ı, Özkan’ı ne yapacak, nereye koyacaksın, sürekli horlanan genel yayın müdürlerini, “ben ne diyorsam odur” diyen Başbakan’ı ne yapacaksın.

Neyse sende marifet çoktur. Hadi gir şu “sosyal” medyaya, patlat bir iki tweet.

Yürü, kim tutar seni bu sanal âlemde \tkoçum.