Trabzonspor maça coşkulu başladı. Dönen topları kazandı. Çok iyi baskı uyguladı. Yusuf, ikinci bloktan attığı şutlarla; Pereira ve Abdülkadir sağdan, Novak ve Nwakaeme soldan getirdiği toplarla tehlike yaratı. Ancak bunlardan yararlanamadı. Kazandığı penaltıyı değerlendiremedi...
Bordo-Mavililerin hızını kaçan penaltının kesmemesi, tempoyu devre bitene kadar yüksek tuttu. Sağlı sollu ataklarla rakibini bunalttı. Ancak bu ortalar, hücum oyuncularıyla üretici ilişki kurmaktan yoksun gelişigüzel ortalardı... Trabzonspor’un baskılı oyununda Fenerbahçe’nin orta saha zaafı çok büyüktü. Mehmet Topal ve Eljif Elmas çok yalnız kaldı. Trabzon gibi bir deplasmanda çift santrforla oynamak akıl kârı değil. Frey ve Slimani ileride kaldı. Valbuena ve Ayew takım savunmasına katılmadı. İlk devre adeta Trabzonspor hücum oyuncularıyla Fenerbahçe savunması arasında geçti. Trabzon ortaladı, Fenerbahçe uzaklaştırdı. Koeman’ın bu duruma uzun süre seyirci kalması ve müdahale etmemesi bir teknik adam adına çok ciddi hata... İlk yarı güzel oyununu golle süslendiremeyen Karadeniz ekibinin, ikinci yarının hemen başında golü bulması maça hareket getirdi. Golden sonra Abdülkadir ve Novak’la farkı ikiye çıkaracak pozisyonlar da yakaladı. Ancak bunları cömertçe harcadı...
Sarı-Lacivertlilerin kötü oyunu ikinci yarı da devam etti. Ayağında hiç top tutamadı. Pas yapamadı. Kazandığı topları çok erken kaybetti. Adeta Trabzonspor’un hücum etmesine davetiye çıkardı...
Bordo-Mavililerin yakın bir tarihte bu kadar baskılı oynadığı, rakibini oyun olarak adeta ezdiği bir maçı hatırlamıyorum... Bir takım çaresizliği ancak bu kadar yaşar... Harun’un kurtardığı penaltı bile onları ateşleyemedi.
Trabzonspor kaçırdıkça kaçırdı. Bu durum acaba futbolun “atamayana atarlar” denen acımasız yüzünü ortaya çıkarır mı derken... Sosa’nın arkadaşlarına “yeter artık kaçırdığınız” dercesine muhteşem vuruşu geldi...
Frey’in son anlarda gelen golü, İstanbul ekibini umutlandırsa da sonucu değiştirmedi. Trabzonspor 2011 sürecinden bu yana (8 yıl) ilk galibiyetini aldı.