Trabzonspor maça çok iyi başladı. Önde bastı; Fenerbahçe’nin oyun kurmasına izin vermedi. Kazandığı topları ayağa çabuk oynadı. Aradığı golü de Yusuf’la buldu. Temposunu golden sonra da bozmadı. Ünal Karaman’ı kutlamak gerek. Tekniği, taktiği bir kenara bırakalım. İstekli, arzulu, ölümüne mücadele eden bir takım yarattı... Yardımlaşma mesafesini de iyi ayarlayınca işler yürüyor. Bordo-Mavili oyuncular topu kaybettiğinde kazanacak, kazandığında da paylaşacak yakınlıktalar. Bunu yaptığınızda hem kaybettiğiniz topları çok kolay kazanıyorsunuz.
Fenerbahçe’de uyumsuzluk had safhada. Herkes ayrı telden çalıyor. Trabzonspor’un bıraktığı alanda top çeviriyor. Ancak iş kapanan rakibi açmaya gelince ne yapacağını bilmiyor. Yenik duruma düştükten sonra yok olmama içgüdüsüyle Trabzonspor’un üzerine gittiler. Hücum prensiplerini uygulamada ki yetersizlik panikle birleşince uyumsuzluk had safhaya çıktı. Öyle ki; hareketlenen oyuncuya pas atmakta geç kalma, pasla oyuncuyu hareketlendirme, son vuruşlarda yetersizlik, bireysel çabayla sonuca gitmeye çalışma uyumsuzluk örnekleriydi...
Yine de 2. bloktan etkili şutlar geldi. Bunlarda da devreye giren Uğurcan oldu. Ne var ki muhteşem kurtarışlarıyla gole izin vermeyen genç kaleci, uzatmanın sonunda boşa çıkarak takımının Kadıköy galibiyetine engel oldu.