Dün Hazirandı

\n

Özdemir Asaf’ın “Dün Yağmur Yağacak” kitabından esinlendiğimi söylemeliyim “Dün Hazirandı” derken. Asaf’ın kitabının adını da yağmurunu da pek severim. Kısacık gibi duran, kıssadan hisseli yağmurlar kondurmuştu düne. Dün dediğime bakmayın, dün’lü geçmiş haziranlar kullandığıma da şaşmayın, “Ne dünler tükenir ne haziranlar!”. “Yağmurlar daha gölgelerini dolaştırıyor, şu pek sevdiğiniz yağmuru pek sevdiğiniz haziranla buluşturmak zorunda mısınız, nasılsa yazın sonu eylül” dediğinizi duyar gibiyim.Yazın sonu eylülse, yazının sonu da yağmur sayılır. Ama bana kalırsa haziranın kendisi yağmurdur zaten. Haziran yağar çünkü. Tıpkı buraya da ikidir yağdığı gibi. \n

Hazirandır, iyidir, ikidir yağıyorsa iki kere iyidir. İyilik ikiyse üçüncüsü başka bir aya iyilik taşıyabilir, yağdırabilir. Onu yağmura bırakalım, yağmur kuşu vardı, yağmurcu vardı, yağmur ağacı da vardır. Yağmur ağacı: Bilmem ki neden gökkuşağı gibi bir şey hatırlıyorum bu ağaçtan ben. Herkes bilerek ya da bilmeden bu ağacın altında durmuştur, gözlerini yıkamış, gönlünü avutmuştur. Bu ağaç, kuşlarla gizli akrabadır, kuşların yakınıdır, ondandır her yerde görünmez, her zaman görünmez, haziranda bir ara çıkıverir ortaya. Çocuklar için seyyar dönmedolap gezdiren iki bayramcı görmüştüm de yıllar önce sevincimden yazmıştım. İnsan hep kederi yazacak değil ya, hele haziranda, o bir bulut olarak diyelim, dursun tepemizde, bana hiç zaman ayırmadın demeyelim biz de, bana hiç haziran ayırmadın da demeyelim, ama bana bir bulut ayırabilirdin diyelim, hani bir göz kırpması gibi bir şey, sevinçli bulut, Sevdalı Bulut.\n

Hazirandır, insan kendine göz kırpabilir sevincinden, kafasının üstünde bir bulut düşüncesini gezdirebilir, şenbilim gibi, belki sessiz bir şiiri içinden geçirebilir, sözcükleri süte yatırabilir geceleri ve onları dünyanın kirinden arıtabilir. Sonra da ansızın kendi kendine sevincinden, üzülür insan, yılın ortası, haziranın ortası, dünyanın ortasında kalakalmış gibi geçer keder burcuna.\n

Ah o keder burcu, insana en çok iki türküyle dokunur, Yıldız Tilbe’nin karayaşlı “Sunam” türküsüyle bir, “Bir gün şu dünyadan göçüp gidersem/ boşa gider de gözyaşların ağlama”, ikincisi de var ama bu türküden sonra doğrusu biraz şarkı gibi kalır. Yıldız Tilbe’nin “karayazı”lı sesinden sonra her şeyin biraz “hijyenik” kalması gibi. (Gülünç kaçacağını biliyorum ama, Yıldız Tilbe ile Nina Simone arasında bir ses akrabalığı olduğunu düşünüyorum. Kara bir kuyunun başında durmuşlar ve sırayla seslerini, içlerini, sitemlerini o kuyuya döküyorlarmış gibi...) \n

Mayısın sonuydu, “Haftaya Haziran” diye yazmıştım, galiba yazının da şiirin de şımardığı tek ay haziran benim için. Haziran, hazine dairesi. Çığlık çığlığa geçsin istemem, bir yaz terzisi makasını yeni açsın ve hışır hışır diye bir ses biçsin ondan ve bir rüyacı yalnızca rüyasında şiir yazabilsin haziranda, nakaratı hiç değişmesin ama, hep mırıl mırıl, mırıl mırıl, mırıl...\n

Dün hazirandı, dün yağmur yağdı mı, yağmur ağacı bugünlerde bir günde olacak, buralarda bir yerde olacak, ben kuşların yalancısı da değilim yabancısı da, benim defterimin adı yakınlık defteri, içi haziran yağmuru, kuş ağacı, rüya bulutu dolu. \n

Özdemir Asaf’ın yağmuruyla dolu bir de: “ben hiç başlamamış bir dündeyim. yağmur yağacak... hiç başlamamış bir yarın çok var. hiç bitmeyen bir dün de çok var...”\n

Dün hazirandı. İnsan gözlerini anılarda gezdirebilir bundan. Ve rüya terzisi yepyeni bir rüya biçebilir dünkü hazirandan. Ben de tutup elimden başka bir şey gelmediği için, sözlerimi gezdirebilirim haziranda yalnızca. Hazirana bir sözüm vardır çünkü. Dün hazirandı demek bugün de haziran demektir çünkü. Haziran, tekrar demektir. Öyleyse yakınlık, iyiliktir demektir. Yakınım, dünleri yakınıma getir, günleri yakınıma getir demektir. Haziransa, dün iyilik yağacak demektir.\n

Hazirandır, aşkın yakınıdır.\n

\n\n