Şiirimizin ‘kıymetli’lerinden, benim de hem şiirinin hayran, kadim bir okuru hem de arkadaşı olmakla övündüğüm Sina Akyol da 60’ı 3 geçe düzyazmaya başladı! Öyleyse ‘Sina’yla geçen şen günlerimiz’e şimdi ‘şen dünler’ de eklenmeye başlamıştır ki, doğrusu son zamanların en ‘şırılşenlik’ olaylarından biri budur.

Sina Akyol okurları onun liseye giderken yayımlayıp arka kapağını da Attilâ İlhan’a yazdırdığı ‘yakışıklı’ kitabını okumuşlar mıdır bilmem ama, adını da kitabı da meraklısı bulsun, 12 şiir kitabını da ‘Sina Akyol Türkçesi’yle yazmış ve benzersiz bir şiir kurmuş bir şair olduğunu iyi bilirler.

‘Şırılşenlik’ de Sina Türkçesinin sözcüklerinden birisidir, şiirlerini ve şimdi düzyazılarını okurken de karşılaşacağınız, durup biraz mola vereceğiniz, gölgesinde dinleneceğiniz, bir yudum içip kendinizden geçeceğiniz, derin derin içinize çekeceğiniz, gönlünüzü ‘çeyrek avlu’ların sabahı gibi sulayan, gözünüzün önündeki dumanı, sisi, pusu silen, yeni sağılmış süt gibi tazecik, incecik bir Türkçenin sözcükleriyle şiiri de dili de ışıtır o.

Sina Akyol ‘gibi’ şairler, buradaki ‘gibi’, azlığı gösteren bir ‘gibi’dir, ‘kuşakdışı’ şairlerdir ki, Enis Batur, Mehmet Taner, Ebubekir Eroğlu, Osman Serhat Erkekli, Serdar Koçak, Birhan Keskin gibi ‘zamanın ruhu’nun dışında kalan, yazan ve şiirlerinin ‘has’ oluşuyla da kuşakları, zamanları aşan şairlerdir, övgü onlara!

Sina Akyol’un 12 şiir kitabından sonra heves edip yayımladığı Düzyazdım’ın (Kırmızı Kedi Y., Ekim 2012) adına aldanmayın! “Yetinmek sevindirir” demiş bir şairin alçakgönüllüğüne sayın. Sina Akyol şiirini hiç okumamış, olmaz ya, bir okur bu kitabı okursa, hiç kuşkum yok ki şiirlerinin de peşine düşecektir. Şiirin ‘sevab’ından sonra yazının ‘günah’ına dalmış bir şairin, ne yapsa ne etse ‘şiirinin şen’liğinden, kırlarından yazının düzlüğüne, ovasına, heybesinde şiir olmadan çıkmayacağının türküsünü çağıran yazılardır bunlar.

Yaşayan, söylenen, eğlenen, İzmir’i gezdiren, gönülgezen yazılardır ki, insan her yazıda kendini “dostların arasındayız/güneşin sofrasındayız” yakınlığı, mutluluğu içinde bulur, eski güzel günleri bir düş olarak gözüne, gönlüne doldurur. Çok değil bundan daha 5-10 yıl öncesine dek yaşanan ‘asude’ zamanlardır. İlhan Berk’ten Mehmet H. Doğan’a, Seyhan Erözçelik’ten Şükran Kurdakul’a, Cenk Koyuncu’dan Hulki Aktunç’a şimdi uzaklarda olan yakınlarımızdan, Orhan Alkaya, Namık Kuyumcu, Turhan Günay, Oğuzhan Akay’a ve elbette Arkadaş Z. Özger’e, Deniz’e, Yusuf’a, Hüseyin’e, Ulaş’a, Mahir’e, devrimin şairlerine, hepsiyle, bana kalırsa adı Düzyazdım yerine Düşyazdım olması gereken bu yazı şenliğinde yeniden bir aradayız.

Şiir nasıl henüz yan yana gelmemiş sözcükleri buluşturuyorsa, şair de bizi düşlere salar yeniden, hele bu şair kendisinden sonraki kimi iyi şairlerin ‘yakın usta’sı Sina Akyol ise!