Gazeteci değilim, kendimi köşeyazarı da saymıyorum, “Açık Mektup” yazdığıma göre belki “mektupçu” sayılabilirim; zarfı yok, içi açık, pulu pazartesi damgalı bir mektup işte yazdığım. Şimdilik, yani pazartesiler olduğu sürece. Şu adı da güzel Arjantin filmi “Güneşli Pazartesiler”in içi pek de güneşli değil, bir işsizlik öyküsü çünkü. \n

Bir yıl kadar Birgün’de de pazartesileri yazmıştım. Pazartesi yazmanın nasıl bir duygu olduğunu hâlâ bilmiyorum. Bilmem ki ne demeli, “Mektuplu Pazartesiler” mi “Yazılı Pazartesiler” mi yoksa “Köşeli Pazartesiler” mi? \n

10 yıl Radikal’de yazdım, sonra da bir “Güzel Haziran”da bi güzel atıverdiler köşeden, 5 yıl olacak. Kültür-sanat sayfalarında yazınca, işten çıkarılmanın, köşeden atılmanın da pek tadı çıkmıyor! Varlığın yokluğuna armağan olmuş bir biçimde, ne yazarsan yaz, senin gibi birileri okuyor onları da. Böylece benim de “Güneşli Pazartesiler” gibi hayli “İyimser Çarşambalar”ım oldu.\n

Siyasi bir yanı yoktu bizimkinin, başka yazarlar ve gazetecilerle birlikte 41 kişiydik. İşten çıkarmak için gerekçe boldur, kimi zaman ekonomik nedenlerle küçülme olur, kimi zaman yenilenme, kimi zaman da gazeteyi gençleştirme işlemi. Bunların arkasında çoğu zaman siyasi nedenler olduğunu herkes bilir, yazılı basının yazısız kuralı gibidir bu. Artık televizyonda da benzer işlemler yapılıyor. Can Dündar, Banu Güven ve Ruşen Çakır örneği daha çok yeni. Hele hiçbir türden muhalefetin istenmediği bu dönemde, çoğu zaman iktidarın uyarısına bile gerek kalmadan, onunla iyi geçinmek için basın bu işi kendiliğinden yapıyor. Gazeteyi ve gazeteciliği magazinleştiren, bir dönemin ünlü genel yayın yönetmeni ise, gazetenin bir köşesinde kendi kendine saklambaç oynuyor şimdi ve çok trajik bir hali var. \n

12 Eylül’ün yargılanmaya başlandığı bugünlerde gazetelerin ve gazetecilerin başına gelenlerse hiç de 12 Eylül’ü aratmıyor. Özgür Gündem kapatıldı, yeniden açıldı ama, sonrası belirsiz. Türkiye otoriter yapısından hiç ödün vermedi, şimdi de muhafazakâr otoriter bir dönem yaşıyoruz. \n

Basında çalışan arkadaşlarımın sayısı ise giderek azalıyor. Nuray Mert’i çok eskiden tanırım, öğrencilik yıllarından. Hep “doğrucu” bir insan diye bilirim. Yazı yazmaya başladığında doğal olarak bu erdemini yazısına da taşımıştı. Şimdi yazdırılmıyor. Nuray tatile çıktı! Allah’tan Radikal, Hürriyet, Milliyet derken onunla ve yazısıyla tanışan hayli şanslı bir okur kitlesi oluştu.\n

Ece Temelkuran da Cumhuriyet’teki röportajlarıyla dikkatimi çekmişti, edebiyatın diliyle gazetecilik dilini buluşturmadaki yeteneği övgüye değer ama, ayrıca bir üslup sahibi olarak iyi bir edebiyatçı, denemeci ve şair diye de okudum onu her zaman. Yine okurum, okuruz. Türkçe, kendisini bunca zenginleştiren bir dil ustasının kısa süreli olsa da eksikliğini hak etmiyor. Ece, mahalleden arkadaşım. \n

Özdemir İnce’nin şiirleriyle 45 yıldır, kendisiyle 35 yıldır tanışırız, Ankara’dan. Türk şiirinin önde gelen şairlerinden olmasının yanı sıra, şiir kuramı üstüne benzersiz kitaplarıyla, Türkçeye çeviri yoluyla kazandırdığı şiirler ve romanlarla, adanmış bir yaşam örneği olarak durur önümüzde. Bütün iyi şairler gibi “cins”tir. Çalışkandır. Onun elbette bir gazetede yazmaya ihtiyacı yok, ama ülkenin en değerli şairlerinden birine yapılan bu işlem de doğrusu insanın içini acıtıyor. \n

Sefa Kaplan’ı da önce iyi şiirlerinden bilirim. Sonra Aktüel’de yeni bir yazı olarak gördüğüm değinilerini, lezzetli kısa yazılarını kaçırmadan okurdum. Has edebiyat adamıdır, öyküleri de şiirlerini aratmaz. Hürriyet’in “gençleştirme” işleminden o da payını almış, aynı yaştayız, daha 56 yaşındayız. Yoksa bu gazeteler mi yaşlandırdı bizi? Sefa, mahalleden değil ama arkadaşım.\n

Bir de mahalleden eski komşum var, Hadi Uluengin. Ne dünyamız ne düşüncelerimiz benzer, “Rosenbergler Ölmemeli” oyunu için yazdıklarından ötürü kendisini de eleştirmiştim, ama bu geçmiş olsun dememe engel değil elbette.\n

Hepinize “Güneşli Pazartesiler” dilesem, olmaz, yanlış anlaşılır, en iyisi güneşli günler dilemek!