\n

İnsan bazen hiç aklında olmayan insanlarla tanışır, aklına gelmeyen yerlere gider. 7 yıl önce güzün iki arkadaşımızla Balkan gezisi yaparken, birden kendimizi Split’te bulmuştuk. Belki yolumuzun üstüydü, şöyle bir uğrayıp Zagrep’e devam edecektik. Saraybosna’dan kiraladığımız arabayı Hakan park etti ve kasım ayında ıssız bir güz resmi olarak denizine dalgın Split’te dolaşmaya başladık.\n

Güz resmi dedim, göç resmi de diyebilirim. Yaz göçünce bazı yerlerde yaşam da göçmüş sayılır, yaz ve yaz vardır yalnız. Bu beni üzer mi, “ben”cilce söylersem, hayır, ama yaz çocukların, gençlerin, kadınların meyvesidir, ağacıdır, mavisidir, iyisi, güzeli, aşkıdır. O yüzden bitmesin isterim. Ne var ki biter, benim yazım olan güz başlar. Güz, bir yapraktan ötürü de sevilir, bir dalgınlık sonucu da. Ben 7 yıl önceki güzü Split’in kendi halinden ötürü sevdim. İyi ki adına “turist” dediğimiz insan grubu, uğrayıp görüp sevip geçiyor, yurt tutmaya kalkmıyor. Turist yerleşik olsaydı, o zaman sevecek, özleyecek, düşlerimizde olsun baş başa kalacak şehir bulamazdık kendimize. \n

Split’te 2 gün kaldık ve güzün de başka bir denizi, göğü olduğunu gördük. Ben ona güz ışığı dedim, tam yazla güzün buluştukları yerde belirir ve sanki yazdan çok güze eğimlidir. Nereden biliyorum, elbette hiçbir yerden, güz çocuğu olarak, insan bazen de kendini hatırlar ve güze de “Güz ey ben senin oğlun değil miyim?” diye hatırlatmak ister. Türkiye’den, dünyadan gördüğüm 40 kentin ışığı üstüne bir yazı yazmıştım, şimdi şuna vardım oradan, kentler ışıklarıyla vardır, ışıklarıyla severiz onları, ışıklarıyla özleriz. Bir de Barselona var ışığıyla özlediğim bir kent olarak, bir de İstanbul. Demek ki bazı kentler insanlarından ötürü burnumuzda tüter, bazılarıysa ışığından ötürü gözümüzde tüter.\n

İnsan bazen bir insanın ışığına gittiği gibi karanlığına da gider. Her zaman yazın ışığı değildir gözümüzü alan, bazen de güzün ışığı gönlümüzü alır. Ve o ışık insanda zaman zaman belirir, uyanır. İnsan o ışığı unutmazsa, o ışık gün gelir insanın gözünü ve gönlünü yeniden aydınlatır. 7 yıl önce öylesine bir uğradığımız Split’teyiz yine, o zaman da “turist” değil, “geçici”ydik, şimdi de “turist” değil “kalıcı”yız. Çok fazla değil, 1 ay kalıcı.\n

Güz ışığı galiba şiirin de ışığı ya da aralarında ışık kardeşliği var. Aşk, şiir ve ışık. Üçünde de güz ışığının rengi, sesi, suyu, yakınlığı yok mu sizce de? Güz ışığı galiba en çok da şiire yansır. Sezer Duru yazın “Güzün Split’e gider misin?” diye sorduğunda, o güz ışığı yeniden gözümü aldı. Hemen “evet” dedim Sezer Abla’ya, “güz ve Split”, “ikisine de giderim”. Eylül’ün 15’inde geldik, Ekim’in 15’inde döneceğiz. Biraz daha geç olsun isterdim, biraz daha güz, biraz daha ışık, ama güz ışığı.\n

“Varlık”ta Aralık sayısında uzunca yazacağım Split’i. Geçen yaz sevgili arkadaşım, yeni çıkan “Civan” romanıyla da gerçek bir yazı ve edebiyat ustası olduğuna bir kez daha tanık olduğum Müge İplikçi konuğu olmuştu Split’in. Traduki ve Udruga Kurs adlarını taşıyan iki çeviri oluşumunun, Türkiye ve Doğu Avrupa’dan 30 yazarı, şairi kapsayan bir “Writers in Residence” programı. Yani yazarların 1 ay süreyle konuk edildiği, onlara yazma olanağı sunan bir program. Başında da Maja ve Edi adlı iki tatlı insan var. Hırvat yazarları, şairleri de İstanbul’a gelip Galata’da kalıyor. \n

Split’teki okuma ve söyleşi etkinliği olan “Diskursjia”da, Müge İplikçi’nin “Vatan”daki bir köşe yazısından ödünç olarak şunu anlattım: Split Belediye Başkanı tüm yazarları “para kazanamayan şairler” olarak görüyormuş. Tanıştığı her yazara kaç kitap yazdığını, kaç para kazandığını sorup bir işadamı kafasıyla kâr/zarar hesabı yapıyormuş. Bunu anlattım Müge’den aldığımı söyleyerek, sonra da “umarım sayın başkanın benim geldiğimden haberi yoktur” dedim, karısı oradaymış meğer, tanıştık. \n

Güz ışığı bizi uğurlayacak Split’ten. Belediye başkanı da “şair”lerin niye para kazanamadığını hiçbir zaman anlamayacak. Güz ışığından para mı kazanılırmış? \n

\n\n