Deniz kıyısında günbatımını seyrederken, güçlü adımlarla sınırsız bir istek geçer mi içinizden?

Bir düşünce...

Aslında hiçbir şey olduğundan başka değildir.

Bir kuş sürüsü ağaçların ya da evlerin çatısından havalanırken Yorgo Seferis’in geceyle güneşi gelir benim aklıma.

Ya sizin?

Ben bir pazar kalabalığını düşünürüm...

Denizin dalgaları boş bir günün bittiğini anlatır bana.

Siz belki seslenip ama yanıt alamadığınız anlamsız bir bekleyişin içindesinizdir, bilemem.

İnsan!

Hayat!

Aşk!

Tutku!

Özlem!

***

Harfler gibi yazılmış bir evren...

Belki biraz aşağıda, belki biraz yukarıda.

Anıların dışında... Ardında... Ötesinde...

Şu anda sizi görür gibi oluyorum...

Açlık!

Yoksulluk!

Ölüm!

Sessizliğin sesi olabilmek...

Sorgulamak olup bitenleri, yaşananları, acıları, hüzünleri.

Homurtusunu duyuyorsunuz faili meçhul cinayetlerin, işkencelerin...

Bir ev düşünürsünüz çocukluğunuzdan kalan.

İlk aşkınızı...

Bu arada Cahit Irgat’ı, Turgut Uyar’ı, Aragon’u, Salvatore’yi okuyorsunuz, günbatımının bitişini izlerken.

Acaba!

Yıldızların doğuşu nasıl bir duygu ırmağı oluşturur yüreğinizde?

Cahit Irgat’ı anımsarım ben... Gençlik yıllarımı... İzmir’de Pasaport’ta al şafağın sökmesini beklediğimiz saatleri.

Bir şiir gelir aklıma:

“Kâinat paramparça bir akşamüzeri

Her kurtulan ateş yaktı üstünde bir kayanın

Gördüm denizin üzerinde parlarken Elsa’nın

Gözleri Elsa’nın gözleri Elsa’nın gözleri”

***

Ufukta bir bulut belirir ansızın.

Usanmadan, bıkmadan o yılları geri çağırmak geçer mi içinizden benim gibi...

Oysa değişken bir dünya sıyrılmıştır üzerimizden.

Bu kez dağları, ovaları düşünüp, şair Berin Taşan gibi Karaburun’dan üç sap nergis koparıp Kaptan’ın meyhanesine getirirsiniz.

Şafağın o soğuk ürpertisi takılır aklınıza.

Üşürsünüz!

Serseri bir ruh, benim gibi sizi de ayakta tutuyordur belki...

Ve bir ses:

“Senin serseri ruhunu seviyorum biliyor musun?”

Mücadele!

Boyun eğmeme!

Direnme!

Ödün vermeme!

Yaşamın içinde, o dar patikada yürüyüp umudu yakalamak için çaba gösterip, görkemli ve erdemli insanların sesini dinleme.

***

Benjamin Peret’in Rosa’sını severim...

O “Göz Kırpma” şiirinin dizelerini çoktan unutmuşumdur ama olsun!

Tüm anlamları içeren, hepinizin adını denize çizen, mavi ışıklarla yivlenen gökyüzüne bakarken anımsamaya çalışırım şiiri.

Girne’de sahilde kahvemi yudumlarken nedense Hazar Denizi’nin göbeğinde uyurum Rosa’yla:

“Çamaşır yıkama gecesinde yasemin Rosa

genel grev boyunca yabangülü Rosa

perili ev Rosa

yeşil ve mavi posta pullarının baskınına uğramış kara orman Rosa

sigara dumanı Rosa

billurlaşmış deniz kabuğu Rosa

Rosa”

***

Bir düş denizindeyim aslında.

Yüksek bir korkulukta bahçedeki çiçeklere bakıyorum...

Yaşamın kollarında kanat çırpıyor kuşlar.

Cahit Irgat’la İzmir’de Pasaport’ta şafak sökerken kahvelerimizi yudumluyoruz... Şiirler okuyoruz:

“Akbıyıkta bir çeşme var Mustafam / Yaşı oldukça akar / Al Zeynebi gidin için o sudan / O çeşmede gözyaşım var.”