Dokuz gün sonra Diyarbakır’ın Sur ilçesinde sokağa çıkma yasağı kalktı... 17 saat sonra yasak yeniden getirildi.
Görüntüleri izledim televizyonlardan, sosyal medyadaki paylaşımlardan...
Sırtlarında eşyalarıyla göç eden insanlar, harabeye dönmüş evler, yakılmış bir okul, cami...
Yaşamın acımasızlığını yüreklerimize yerleştiren Tudor Arghezi’nin, aşkın kanatlanıp uçuşunu anlatan dizeleri geldi aklıma:
“Sevginin, aşkın, barışın, özgürlüğün genç ormanlarında çoğalırım ben!”
Sonra, yıllar önce yazdığım yazılar...
Gecenin kendi lacivertliğini, sabahın mavisini o eski kareli defterden bulup çıkardım.
İçinde o gizli tazeliğin acılı türküsü Philip Larkin’in yıllar sonra aşk evreninde nasıl çoğaldığını, ölümcül kuşatmanın insanları nasıl perişan ettiğini anlatmışım.
O görüntüler beni o yıllara götürdü...
Kıyımlar, işkenceler, savaşlar!
Baskı ve şiddet!
Tahir Elçi’nin cansız bedeni geldi gözlerimin önüne...
Tetiği çeken kimdi?
Gözü yaşlı çocuksu gülüşler, ölüm tarlaları.
Tüm bu acılara karşın aşkın yüceliği, kutsallığı, bir insanın ülkesini salt sularıyla, dağlarıyla, ağaçlarıyla, insanlarıyla sevmesi.
Toplumu ötekileştirenlere karşı çıkması, mücadele vermesi...
Yaşadıklarımız bizi nereye götürecekti?
Bir barış insanı Tahir Elçi’yi hedef alıp öldürenler amaçlarına ulaşmış mıydı?
Artık umutsuzluğun boy verdiği bir coğrafyada yaşıyorduk, hüzünlerimizle, yalnızlığımızla birlikte.
Sokaklar tutulmuştu...
Can çekişen bir kuğuya benziyordu hayatlar...
Ölüm mangaları geçiyordu önümüzden...
Başımız öne eğik, görmezden geliyorduk.
Belki korkmuş ve sinmiş, çaresizlik içinde kıvranıyorduk.
***
Suudi Arabistan ve Katar’ı yanına alacaksın, TIR’larını dolduracaksın...
Sonra?
Suriye’ye temel hak ve özgürlük götüreceğini söyleyeceksin, sıkıştığın zaman Suruç, Ankara katliamını “bu alçakça hain saldırıyı IŞİD-PKK birlikte yaptı” diyeceksin.
Baktın yetmedi, kimseyi inandıramadın, işin içinde “PYD-Muhaberat var” hamlesiyle kendini savunacaksın.
Bu millete Suruç, Ankara katliamını unutturmayı becerdin, aferin...
Tek başına iktidar oldun, kutlarım...
Şehitlerimizin cenazeleri, Tahir Elçi’nin alçakça öldürülmesi, çatışmalarda terör örgütüyle güvenlik güçlerinin arasına sıkışmış çaresiz insanlarımız.
Bizim yüreklerimizi yaktı, kavurdu yaşanan acılar.
Yaratılan, göğsüne suçlu yaftası asılan haberciler...
Can Dündar suçlu, Erdem Gül suçlu...
Siz tertemiz, kar gibi beyaz!
Süleyman Şah Türbesi’ni PYD’yle birlikte getiren siz değil misiniz?
Bütün dünya, Ortadoğu ve Kuzey Afrika...
Ne diyor hele bir dinleyin:
“IŞİD’in arkasında Türkiye var!”
Şimdilerde terörist olan “paralel yapı”yla beş yıl önce operasyonlar yapan kim?
Efsane savcılar, kahraman polisler nerede şimdi?
40 yıldır yazıyorum ben o yapıyı. 40 yılda 200 dava açtılar hakkımda.
Şöyle diyordum ayıptır söylemesi:
“Devletin olanaklarını kullanıp, devletin asker, sivil bürokrasisinde yasal yollarla yapılanma...”
13 yıldır iktidardasınız...
17/25 Aralık’tan sonra “paralele paralel” olarak birlikte yürüdünüz; o savcıları, yargıçları, polis müdürlerini devletin en duyarlı kurumlarına yerleştirdiniz.
Yalan mı bu yazdıklarım!
***
Sur’dan kaçış sürüyor...
İnsanlar kaygılı...
Umutlar paramparça, yürekler alev alev.
Voltava’nın suyu üzerinde parıldıyor görkemli bir maskaralık...
Bir ses, bir soluk, bir hıçkırık!
Ağlama ne olursun!
“Bir güvercin gibi ak / o gizli kuyuda / susadık öğle üzeri / ama tuzluydu sular.
Sarı kumlar üstüne / adını yazdık onun, / ama bir rüzgâr esti denizden / ve silindi yazılar.”
