\n

Yalnızlaşma, insanın içini saran bir yorgunluk, umursamazlık...

Zamanın derinlikleri içinde, sizin, benim, hepimizin yaşadıklarını gözler önüne serdiğimizde ortaya çıkan görüntü bireyi nasıl mutlu edebilir?

Unutulan faili meçhul dosyaları, zamanaşımı, tarihin tozlu raflarına kaldırılan dosyalar.

Susurluk’ta bir trafik kazasında o Mercedes marka otomobilin içinde ölenler, yaralı çıkanlar...

Şöyle geriye dönüp baktığımızda, “Güzel günler görecek miyiz gerçekten” diye sormaktan kendimi alamıyorum.

Aklıma bir dizi soru geliyor...

E-muhtıra veren emekli Genelkurmay Başkanı dışarıdayken, İlker Başbuğ niçin içeride?

Eşref Bitlis’in ölümü gerçekten bir uçak kazası mıydı?

Elleri kanlı katillerin aramızda dolaştığını, Susurluk duvarından bir tuğla çekilmediğini, derin devletin kollarının dün olduğu gibi bugün de aynı yerlerde dolaştığını görür gibi oluyorum.

O kıyımlar, cinayetler!

Azgın terör!

Kana kan intikam duyguları!

Demokrasi ve özgürlüğün nedense bir türlü yaşam biçimi olmayışı..

O ceberut tanıdık yüzler.

Biz istediğimiz kadar dayanışmadan, eşitlikten, kardeşlikten söz edelim, sınıfsal farklılıkları görmedikten sonra ezenlerin egemenliği sürecektir.

***

Silivri’den, Sincan’dan, Kocaeli’nden, Adana’dan, Edirne’den, Diyarbakır’dan gelen “zindan mektupları” içimi sızlatıyor.

PKK’nin yıllar önce kaçırdığı 15 Mehmetimiz sağ mı yoksa öldürüldü mü, bilmiyoruz.

Laik cumhuriyetin temel ilkelerinden birisi olan adalet duygumuzu yitirmişiz.

50 yıldır demokrasi ve özgürlük demişiz, bir arpa boyu kadar yol gitmişiz.

Afyon’daki o kazayı, 25 Mehmetimizi, onların ailelerini çoktan unutmuşuz.

Çocuklarımızın o ışıldıyan gözlerini hiç görmemiş, onların geleceğini çıkmaz sokaklarda aramışız...

Karanlık kuytularda yitirmişiz onları...

Sonra kalkıp bu ülkeyi yönetenlerden birisi bir sabah bize seslenmiş:

“Genç yaşta şehit düşmek herkese nasip olmaz!”

O genç ölümler, dağ başları, vadiler...

Ana kuzuları...

14-15 yaşında dağa çıkan çocuklarımız...

Bugüne dek birbirimize sarılıp kucaklaşmadık, emeğin örgütlü gücünü, dayanışmayı, kardeşliği, paylaşmayı göz ardı ettik.

Aklımız!

Vicdanımız!

Duygularımız!

Ne oldu, nerelere gitti biliyor muyuz?

Zindanlardan gelen mektuplarda hak arayışı var...

Adaletsizliğin olduğu yerde insanlık olmaz!

O bataklığa düşersek kurtulamayız.

O koskoca devlet, sivil ve asker bürokrasisi, egemen güçler, ister darbe dönemlerinde olsun ister sivil yönetimlerde, kirli ilişkiler zincirinin halkasını oluşturdular.

***

Adına ister ileri, ister derin faşizm deyin, bir kuşatma altındayız...

Buna karşı umutluyuz, aydınlık günler için demokratik haklarımızı kullanacağız, baskıya, zulme karşı direneceğiz.

Başbakan Erdoğan, Kürt sorununa ilişkin konuşuyor:

“Güzel gelişmeler olacak!”

BDP, başkanlık sistemini savunuyor...

İsteyen istediğini savunur ama “güzel gelişmelerden” CHP’nin neden haberi yok, niçin muhalefet partilerine bilgi verilmiyor?

İstanbul Barosu üyeleri, Ümit Kocasakal yönetiminin sürmesine karar verdi.

Olağanüstü genel kurul bildirgesinde “Özgür irademize sahip çıkıyoruz” denildi.

Avrupa ülkelerinden gelen avukatlar, Viktor Hugo’nun sözünü yineliyorlardı:

“Her yerde polis var ama hiçbir yerde adalet yok!”

***

Bir zaman dilimi içinde duygularımız altüst olsa bile karamsar olmamanın, umutlarımızı çoğaltmanın mevsimidir...

Bakın ilkyaz gülümsemeye başladı bile.

Binlerce yıllık bir tarihin ve kültürün içinden geliyoruz...

Her türlü adaletsizliğe, yıkıma karşı dik durmak birey olarak görevimiz değil mi?

Güzel yurdumuz hukuksuzluk bataklığından kurtulacaktır mutlaka...

Haydi gülümseyin, diyeceğim ama Ergenekon savcısının “mütalaası” haberi canımı sıktı...

2 bin 271 sayfa...

Tümünü okumak gerekir!..

O konuyu yazacağım elbet!..

Yine de, şöyle bitireyim yazıyı:

Tarih değiştiren Çanakkale Zaferi’ni kutladık dün... Özgürlüğümüzü, bağımsızlığımızı, Mustafa Kemalimizi andık! Tüm kahramanlarımızı...