Bu ülkede sokak ortasında gazeteciler öldürüldü.
Politikacılar öldürüldü.
Bilim adamları öldürüldü.
Sanatçılar öldürüldü.
Aydınlar öldürüldü.
Gençler öldürüldü.
Özgürlük öldürüldü.
Demokrasi öldürüldü.
Hukuk öldürüldü.
Akıl öldürüldü.
Neden?
Başbakan ve onun gibiler hiç üzülmesinler, hep sevinsinler diye.
Bu ülke yıllardır kötüleri sevindirme telaşıyla, kendini üzdü.
Her kurşun atılışında, her bomba patlayışında, her faili meçhulde, sokaklarda gençler öldüğünde...
İktidarda bir sevinç, ülkede bir hüzün!
Cumhuriyetin ilk siyasi cinayetlerinden birine kurban giden Sabahattin Ali, karısına yazdığı bir mektupta, “Her şey düzelir, hele Filiz hiç üzülmesin” demişti.
Hiçbir şey düzelmedi.
Sabahattin Ali öldürüldü.
Cinayetin hikâyesi hep karanlıkta kaldı.
Filiz... Kızı... Çok üzüldü.
Hepimiz yıllarca çok üzüldük.
Hâlâ da üzülüyoruz.
Uğur Mumcu, Bahriye Üçok, Muammer Aksoy, Hrant Dink ve diğerleri öldürüldüğünde, Sivas ateşe verildiğinde üzülenlerle, bugün sokaklarda çocuklar öldürüldüğünde üzülenler aynı kişiler.
Ve maalesef o zamanlar sevinenlerle bugün sevinenler de aynı kişiler.
Gözü yaşlı iktidarlara güvenmemeyi çoktan öğrendik biz.
Bu coğrafyada iktidar dediğin üzülmez, sadece üzer.
Ancak gerçek bir vicdan iktidara geldiği zaman, hep birlikte sevinebiliriz.
Vicdan, hani kalbimizin tam altındaki o organ, iktidarın oyuncağı olduğu zaman, hızla faşizme yeniliriz.
Bizi yalandan bir vicdanla avlamaya çalışan iktidarlar tehlikelidirler.
Bir elleriyle gözyaşları içinde başımızı okşarken, diğer elleriyle karnımızı deşerler.
Artık çok iyi biliyoruz ki:
Bu medya, Başbakan üzülünce üzülenlerin medyası. Bu hukuk, Başbakan üzülünce üzülenlerin hukuku.
Bu ahlak, Başbakan üzülünce üzülenlerin ahlakı.
Ona buna üzülüp duran bir başbakanla, ona buna ağlayıp duran paralel bir başbakanın hüznünde boğuldu boğulacak bir düzende nefes almaya çalışıyoruz.
Onlar üzülüp dururken nedense biz teker teker ölüyoruz.
Bizden önce ölenlerin üzerine, gerçek ve derin bir hüzünle gömülüyoruz.