BİR ana muhalefet heyetinin Suriye’ye gitmiş olması Sayın Başbakanı niçin bu derece üzmüş, küstürmüş, kırmış, hatta kızdırmış olabilir? Akıllıca oluşturulmuş bir ekibin komşuya gidip konuşması, neresinden bakılırsa bakılsın zararlı değil, mutlaka yararlı olmuştur. Utku Çakırözer’in o ziyarete ilişkin dünkü yazısını okumuş olanlar bu yararın boyutlarını sezmekte güçlük çekmemiş olmalıdırlar.
Zaten, bir ara Şam’la kurulmuş olan sıcak diyaloğun birdenbire niçin ve nasıl koparıldığını anlamak da çok zor olmuştu: Asıl neden neydi acaba? Beşşar Esad’ın halkına zulmetmesi ve o konuda Ankara’nın iyi niyetli çabalarına kulak asmaması mı? Yoksa, meşru devlete isyan bayrağı açmış “Özgür Suriye Ordusu” denen muhaliflerin Erdoğan kalkanına sığınmaları mı?

Öyle bir durumda, yakın ve deneyimli devlet olarak Türkiye Cumhuriyeti’ne yakışan tutum, komşuyla bir araya gelip büyük tabloya birlikte bakarak her iki taraf için de en doğru yolu birlikte kararlaştırmak olmalıydı ve Ankara buna öncülük etmeliydi.

Büyük tabloyu anlamak, yani “Arap Baharı” denen sözde demokrasi rüzgârının nereden ve hangi amaçlarla estirildiğine bakmak, Türkiye sınırının güneyindeki Irak’la Suriye’nin kuzey topraklarına el koyduğu söylenen terör örgütlerinin bölgeye ilişkin emellerini doğru tanımlayıp ortak çareler bulmak, din duygularının Batılı ekonomik çıkarlar ve yerel siyasal emeller için sömürülmesine karşı iki laik devlet olarak kendi yasalarımızla uyumlu önlemler almak, ya da bunlara benzer bir yığın başka şey.

Dıştaki niyetlerin, planların ve hesapların oyuncağı olmadan kendi başlarına ve sadece halklarının çıkarlarını göz önünde tutarak bir araya gelebilecek durumda olan Şam’la Ankara’nın birlikte çözemeyecekleri sorun yoktur. Boru hatlarının ve tanker limanlarının coğrafyasını yönetiyor olmak gibi bir ortak kısmet ve nimetten yararlanmamak tarihin asla affetmeyeceği bir büyük yanlış olur.