Emperyalist işgalcileri kovduktan sonra “yurtta barış, dünyada barış” gibi ulusaldan evrensele insanlık adına geniş bir ufuk açan Mustafa Kemal, “faşist” ve “diktatör” öyle mi?

Bilimsel ve tarihsel gerçeklikten uzak, küresel tezgâhların ürettiği bu yalan ve yanlış, zaman zaman ısıtılıp yeniden sahneye konuyor.

Medyadaki bazı kalemlerden milletvekillerine kadar, büyük devrimci Mustafa Kemal’le örtüşmeyen, yersiz, haksız nitelendirmeler yapılıyor.

Neden?

İktidar yanlısı, neoliberal kesimin bu çabası, küresel odaklı bir projenin uzantısıdır kuşkusuz.

Türkiye’yi de içine alan bölgeyi yeniden şekillendirme stratejisinin bir ayağıdır.

Rövanş alma niyetidir, tarihsel anlamda büyük önem taşıyan Kurtuluş Savaşımızdan...

60 yılı aşkın bu uğurda mücadele sürüyor.

Bir hayli yol almışlardır. Cumhuriyet erozyona uğratılmıştır.

“Statüko” diyor, aynı ağızlar.

Statüko, Mustafa Kemal değildir aslında, 60 yıldır Batı’nın kucağında oturan sağcı, gerici iktidarların yarattığı düzenin adıdır.

Adım adım bağımsızlıktan uzaklaşmadır.

“Atatürk” diye diye, gerçekte onun devrimlerini tersyüz etmeye çalışan 12 Eylül benzeri yönetimler ve anlayışlardır.

Ülkeyi hücrelerine kadar dışa bağımlı kılmaktır...

***

Küresel güçler ve onların yerli işbirlikçilerinin büyük devrimciyi itibarsızlaştırma çabaları nafiledir.

Onca uğraşıya, katettikleri yola karşın “faşist ve diktatör” diye nitelendirdikleri Mustafa Kemal’i, halkın bağrından koparamadılar.

Bunun en iyi kanıtı, 10 Kasım’da 9’u 5 geçe Türkiye’nin dört bir yanında yaşanan saygı gösterisidir...

Kimsenin baskısı, dayatması olmadan yüz binlerin yollarda araçlarından inerek, sokaklarda, işyerlerinde, okullarda ayağa kalkmasıdır...

Emperyalistleri ve onların işbirlikçilerini rahatsız eden bu sevgi ve saygı tablosu, dünyada hangi “diktatöre” nasip olmuştur?

***

Yurtta ve dünyada barış isteyen Atatürk’ün gösterdiği yola aykırı gelişmeler yaşıyoruz.

“Komşularla sıfır sorun” diyenler, ülkeyi adeta ateş çemberine sürüklüyor.

Geçen şubata kadar Suriye’yle, Esad’la, kardeş kucaklaşmaları, aile ziyaretleri, kaldırılan vizeler, pasaportsuz geçişler, ortak bakanlar kurulu toplantıları ve bir ay sonra bu tablonun tümüyle tersyüz olması...

Bir başka ülkenin iç işlerine müdahale sayılabilecek yaklaşımlar...

Ve Suriye’de elçiliğimize yönelik kabul edilmez saldırı, bayrağımızın yakılması...

Neden yaşanıyor bu gelişmeler?

Terör örgütünün yuvalandığı, topraklarımıza yönelik saldırının merkezi ABD yönetimindeki Irak’la değil de Suriye’ye bozulan ilişkiler neden?

Barzani, Talabani daha geçen hafta açık açık PKK’ye karşı bir şey yapmayacaklarını söylemediler mi?

Niçin Esad’a yağıp gürleyenler Barzani’ye, Talabani’ye karşı benzer tepkileri göstermiyor?

Açıktır, küresel güç böyle istiyor...

Suriye’yle gerginleşen ilişkiler konusunda Dışişleri Bakanı Davutoğlu, dışişlerindeki geleneksel politikanın dışında bir yol izlenmediğini, kimsenin “taşeronu” olmadığını söylemişti.

Yaşadığımız süreç, tersini göstermiyor mu?