Bu yıl Türkiye’den Almanya’ya işçi göçünün 50. yılı.

1960’ların başında, savaştan yenik ve yıkık çıkmış Almanya’nın genç işgücüne ihtiyacı vardı.

Türk gençlerinin de işe.

Arz ve talep buluşunca, kadın erkek on binlerce Türk, trenlere doluşarak gurbete gitti.

Ellerinde eski bavullarla.

Arkalarında sevdiklerini bırakarak.

***

Trenlerden indiklerinde Almanya’nın dört bir yanında fabrikalara yerleştirildiler.

İşleri garantiydi garanti olmasına. Ama en ağır, en emek-yoğun işlerdi onlara verilen.

Kimi gündüz tuvalet temizledi, kimi gece bekçilik yaptı.

Kimi fabrikalarda çikolata paketledi, kimi Mercedes üretti.

***

Aylarca, yıllarca gruplar halinde ‘heim’larda (yurtlar) yattılar.

Kimi ilkokul mezunuydu. Kiminin ancak okuma yazması vardı.

Dil bilmedikleri için, tavuk taklidi yaparak istediler yumurtayı.

El bileklerini işaret ederek sorabildiler saatin kaç olduğunu.

***

Almancayı konuşamazken araba kullanmayı öğrenip ehliyet aldılar hemen.

Para biriktirip ilk aldıkları eşya, ne çamaşır ne de bulaşık makinesiydi.

Her şeyden önce otomobil sahibi oldular.

Yılda bir aylık izinlerini aileleriyle geçirebilmek için..

***

O arabalara doluşup aktılar memleketlerine her yaz.

Gelişleri hep büyük heyecandı Anadolu kasabalarında.

Küçüklere oyuncak, büyüklere kıyafet taşıdılar yıllarca.

Bolca da çikolata!

Hep dalga geçtik bavul yüklü arabalarına bakıp, ‘Almancılar gelmiş’ diye.

Tüylü şapkalarla taklitlerini yaptık.

Onlar gülüp geçti büyük olgunlukla.

***

Almanya’nın ‘asgari ücreti’ne çalıştılar yıllarca.

Yine de liraya çevirince iyi para ediyordu.

Gidiş amaçları belliydi.

Hem kendilerinin hem de geride bıraktıklarının geçimini onlar sağlayacaktı.

Dişlerinden tırnaklarından arttırarak biriktirdiler maaşlarını.

Ne eğlence bildiler ne de sosyal hayat.

***

Her ay havale gönderdiler Türkiye’ye. Tek sefer aksatmadan.

Yüz binlerce aile o paralarla geçimini sağladı. Çocuklar o paralarla okudu.

O paralarla işyerleri kuruldu yurdun dört bir yanında.

Sadece Almanya’yı değil, Türkiye’yi de o işçiler besledi, o işçiler kalkındırdı.

***

O cesur ve çalışkan işçilerden biri de annemdi.

1972 yılında elinde bir bavulla trene binerken 19 yaşındaydı. İki gün önce 58 oldu.

39 yıldır mekik dokuyor o gurbet hattında.

Bugün Anneler Günü.

Onu ve tüm fedakâr anneleri gönülden kutluyorum.