Léon: The Professional filmini bilirsiniz. Ben (abartmıyorum) 8-9 kez falan izlemişimdir. Jean Rêno’nun canlandırdığı mafya tetikçisi Leon ve ailesi öldürüldükten yolu Leon ile kesişen 12 yaşındaki kız çocuğunu Mathilda (Natalie Portman) başrolleri paylaşırlar.
Bir aşamada Mathilda’ya silah kullanma ve hedef alma “sanatını” bile öğretir Leon. Yani, bir insanın en etkili nasıl öldürülebileceğini.
Bir ülkenin, bir devletin ve bir toplumun nasıl “öldürülebileceğinin” formülü ise hepimizin malumudur:
Hukuku vuracaksın önce. Yargı sistemini “reform ayakları” ile iğdiş edeceksin. Mahkemeleri ve yargıçları, “emir alan ve güvenilmez kurumlar ve kişiler” haline getireceksin.
Medyayı satın alacaksın. Cebine koyacaksın. Kucağına oturtacaksın. Gerçeklerin bilinmesini engelleyeceksin. Gazetecileri susturacaksın. Haberi, yorumu, ifşaatı, soruşturmayı, araştırmayı, sorgulamayı boğacaksın.
Ordusunu tasfiye edeceksin. Suç ortağına göz göre göre kurdurduğun kumpaslarla vatansever subayları teker teker toplayıp rütbelerini sökecek, içini boşaltacak, düşmana karşı ülkeyi savunmasız hale getireceksin.
Bunlardan biri (suikastçının hedeflerine bakış açısı ile) toplumun beyninin-alnının, diğeri kalbinin tam ortası, üçüncüsü de eli-kolu-bacağıdır.
Türkiye Cumhuriyeti’ne suikast düzenleyenler, işte bu hayati noktalara kurşunu sıkmışlar ve şu an can çekişmesini izlemeye koyulmuşlardır.
Mahkemelerinde kimi hâkim kılıklı kişilerin, savunma hakkını kullanan kadınların etek boyu ile ilgili utanmazca tavırlara giriştiği, suçsuz girenin sahte delillerle suçlu ilan edilip içeri tıkıldığı, gizli tanık beyanları ile mahkûm edildiği birer korkulu bina haline geldi adliyeler. İşini uyduran, gereken bedeli ödeyebilen FETÖ’cü alçaklar bile arka kapıdan teker teker salıveriliyor. Bu da yetmiyormuş gibi, seçim sonuçları, (yani halkın saf iradesi) hâkim marifeti ile göz göre göre, bağırta bağırta, kanırta kanırta tersine çevrilir oldu bu ülkede.
Gazetecinin, yazarın kafasında sopalar patlıyor, ellerine göstere göstere utanmazca kelepçeler vuruluyor. Yazısı sansürleniyor, programının yayını yasaklanıyor, hedef gösteriliyor. Tehditle, cezayla susturulmaya çalışılıyor.

Askerlik yasası
10 küsur yıldır kumpas davaları ile elimine edilen kahraman ordumuzun içini iyice boşaltmak üzere şimdi de Askerlik Yasası (hem de apar topar) değiştirilmek isteniyor. Dört bir yanı ateş çemberi ile kuşatılmış bir ülkenin ordu nüfusu azaltılıyor, “bayramda erken terhis müjdesi” şaklabanlıkları arasında seçim öncesi “evladını tezkere ile bekleyen ana-babaların yüreklerini oy için gıdıklama pahasına” akıl almaz aymazlıkların peşinde koşuluyor. Bununla da kalınmıyor, adeta padişahlık dönemi özentisi ile “İstediğini askerden muaf tutma ve kendi maiyetinde özel ordu niteliğinde istihdam etme” pratiklerinin önü açılmaya çalışılıyor.
Zengin çocuğunun “parayı bastırıp” vatan hizmetinden yırtması, “çamurlu sokaklarında yükselen sıvasız evlerin evlatlarının” ise yaban ellerinde, çöllerde, dağlarda ölmeye yollandığı bir düzenin temelleri de atılıyor.
Akademinin içinin boşaltılıp, eğitim sisteminin (yani geleceğimizin) üzerine kezzap döküp yakılmasını saymıyorum bile. Ortaçağ kafasının öğretilerine yol açıp, çağdaş bilimin öğretilmesinin önünün tıkanmasını da, (yine bir suikastçı benzetmesi ile) alnından vurulmuş bir insanın cesedinin üzerine tükürülmesi ve hakaret edilmesi ile eşdeğer görüyorum.
Şimdi, böyle bir ortamda, üstelik de “Ben kazanana kadar tekrar” mantığı ile yapılan göstermelik seçimlere odaklanan “Necip Milletim”in bunları hatırlamasında yarar olduğunu düşünüyorum.
Evet, “hortumdan, talandan, israftan, yolsuzluktan arındırılmış” devasa bir yerel yönetim mekanizması, tabii ki hayırlıdır bu toplum için.
Ama 24 Haziran sabahı (mecazen) Ampullü değil de Altı Oklu bir bayrağın dalgalanacağı Saraçhane Sarayı ile “Her Şeyin” daha güzel olacağı türküsü de kulaklarımı tırmalıyor bu ülkenin bir insanı olarak.
Ayıptır söylemesi.. Biraz detone kaçıyor.