G.Saray, gerçekten üstün olduğu derbiyi kazanacak sanılırken Muslera, 2-0’dan sonra Koeman’ın beceremediği motivasyonu F.Bahçe’ye kazandırdı. 66. dakikaya dek sahanın her yerinde üstün olan taraf Sarı-Kırmızılılardı. Ve tribünler, Linnes’in attığı müthiş golü konuşurken Muslera’nın top yerine rakibinin ayaklarına yaptığı plonjonun oyunun kaderi olabileceğini düşünmüyordu. Bir anda F.Bahçe’nin cesaretle G.Saray kalesine ataklarını sıklaştırması ve moral-motivasyon kazanması, Jailson’un golüyle noktalandı. Geri kalan 19 dakikada artık oyun; F.Bahçe açısından şans, G.Saray açısından da skoru koruma anlamı taşıyordu. Bir derbinin ligin kaderini etkileyecek sonuçla bitmesi ve G.Saray’ın kazanacağını bekleyenlerin hayal kırıklığı ancak bizim iki güzide kulübümüz arasında olabilirdi. Valbuena’nın ilk 11de yer alması sanki penaltıyı atmak adına düşünülmüş bir şanstı. Benim kabullenemediğim tek gerçek, G.Saray’ın çok rahat götürdüğü bir maçı yenilen penaltı golünden sonra rakibine hediye edecek kadar kötü oynamasıydı. F.Bahçeli futbolcular, kendilerinin hangi takımda oynadığını son 20 dakikada hatırladı. Hatta öyle telaşlandılar ki son 10 dakikada girdikleri pozisyonları dahi kötü vuruşlarla dışarı attılar. Böylece G.Saray ve F.Bahçe derbilerinin önceden tahmin edilemeyecek kadar gerçek olduğu bir kez daha kanıtlandı. Çünkü iki takımın da futbolculardan çok formaları oynuyordu (!)..