Almanya pazar günkü maçta Higuain, Palacio ve Messi kaleci ile karşı karşıya kaldığında golü atamadığı için şampiyon olmadı. Almanya bazılarının iddia ettiği gibi Rizolli, Höwedes’e kırmızı kart yerine sarı kart gösterdiği ve Neuer’in Higuain’e hareketine penaltı vermediği için de şampiyon olmadı. Bizlerin stajyer antrenör diye aşağıladığı Löw’ün müthiş taktiksel zekâsı sayesinde veya Alman ırkının olağanüstü ırksal / genetik özellikleri ve yetenekleri yüzünden de şampiyon olmadı.
Almanya plan yaptığı, sistem kurduğu ve bunlara inandığı, tavizsiz uyguladığı için şampiyon oldu. Sanki İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya Futbol Federasyonu (DFB) bir stratejik plan yapmış ve bu planda sportif başarı hedefi olarak A takımları tüm dünya kupalarına katılır ve en az çeyrek final oynar diye belirlemiş gibi bu hedeflere varmıştır. 1954, 1974 ve 1990’da dünya şampiyonu olan Almanya, Euro 2000’de yaşadığı gruplardan çıkamama rezaletinden sonra tüm gençlik geliştirme ve yetenek geliştirme sistemlerini yeniden yapılandırmış ve 2014’deki başarının ilk adımlarını atmıştır. 2006’da takımın başına geçen Löw, üçüncü oldukları kendi evlerinde oynanan Dünya Kupası’ndan sonra esas hedeflerinin 2014 olduğunu söylemiştir. Löw bunu söylerken 2002’de başlanan altyapı reformunun sonuçlarının 10- 12 yılda alınacağını bildiği için böyle konuşmuştur. Yani kimse Türkiye’de alışık olduğumuz gibi hayal tacirliği yapmamıştır. 2014 şampiyon kadrosunda sadece üç tekrar ediyorum 3 tane 30 yaş üstü oyuncu vardır. 2002’de yapılan reformdan yararlanan oyuncu sayısı ise 15’tir. Galibiyet golünü atan Götze 1992 doğumludur. Almanya 2018 için de müthiş genç bir kadroya sahiptir. Weidenfeller ve Klose dışında tüm oyuncular milli takımda 2018’de oynayacak yaştadır. Geçen sene oynanan Şampiyonlar Ligi finalinde yer alan iki takımdan (Bayern Münih ve Dortmund) 26 oyuncu Alman akademilerinin ürünü idi ve unutmayalım Almanya’da yabancı yasağı yok!
Bu başarının gerçek mimarları Gerhard Mayer-Vorfelder, Theo Zwanziger ve Matthias Sammer’dir. Bu isimlerden ilk ikisi Türk spor kamuoyu için yabancıdır. İlk iki isim 2002-2012 arası DFB’nin başkanlarıdır. Yani reform sürecinin temel sorumlularıdır. Unutmayalım 1954’ten beri DFB başkanlarının sayısı sadece sekizdir. Sammer ise 2006-2012 arası DFB’nin futbol gelişim direktörlüğünü yapmıştır. Yani Sammer de bu reform sürecinin teknik patronudur.
Reform süreci temelde birinci ve ikinci liglerde tüm kulüplerin belirli standartlara haiz futbol akademileri oluşturması kökenlidir. Yine 2000’li yılların başında yapılan bir uygulama ile 1. ve 2. ligler birliği kurulmuş ve liglerin yönetimi DFB tarafından bu birliğe devredilmiştir. DFB’nin organizasyonunda 600.000 oyuncu taranmakta, 1000 antrenör 11- 15 yaş arasındaki 14.000 oyuncuyu 45 merkezde eğitmektedir. Unutmayalım ki Almanya’da 7 milyona yakın lisanslı futbolcu vardır. Bunun 1 milyonu kadındır. Bu rakamlar Almanya’yı ABD’den sonra dünyadaki en fazla lisanslı oyuncu sıralamasına sokar ve FIFA erkekler sıralamasında Almanya (Dünya Kupası’ndan sonra) birinci, kadınlarda ABD’den sonra ikinci sıradadır. Unutmayalım ki “sürdürebilir” hiçbir başarı tesadüfi değildir. Başarı için planlı ve sistematik çalışmak, taviz vermeden ilkelere uymak ve sürecin sonuçlarını beklemek şarttır. Bunların dışındaki başarılar anlık ve geçicidir. Aynen Galatasaray’ın UEFA şampiyonluğu ve Türkiye’nin dünya üçüncülüğü gibi. Öyle olmasaydı bu başarılar tekrarlanırdı. Türk futbolunun Almanya’nın dünya şampiyonluğundan alacağı çok dersler vardır. Tabii bu dersleri alabilecek yöneticilerimiz varsa. Ama ilk yapılması gereken Türk futbolunun yönetişim modelini acilen değiştirmektir. Neden 2014 yılı da Türk futbolu için bir milat olmasın.