Gazetelerin de “namerdi” varmış:Başbakan isim de verdi:

Amerikalıların Wall Street Journal’ı!

Çok şükür, “biz kurtardık!” diye sevinecektik ki..

Ardından ekledi:

“Namerdin izinden gidenler var!”

Başbakan, A’dan Z’ye her konuyu, yeniden yapılandırıyor.

Bizzat, şahsen ve bila istisna!

Gazeteciliği de buna çoktan dahil etmişti.

Bu kez de gazeteleri 3’e ayırdı:

“Mertlik yapanlar...”

“Namertlik yapanlar...”

“Namerdin izinden gidenler.”

Ardından da Nasrettin Hoca gibi sordu:

“Siz kimden yanasınız?”

*

Hemen ardından da “güvenilir kaynağa” dayalı haber yapanları lanetledi.

Bu demektir ki..

“Kaynağın adını yazmadan artık, hiçbir haber yapılamayacak!”.

Oysa dünyada olduğu gibi..

Ülkemizde de özellikle diplomasi habercililiğinde kaynağın adı çoğu kez açıklanmaz.

Bu mesleki ilke, ülkemizde bile,

“Gazeteci haber kaynağını açıklamaya zorlanamaz!” diye yasal güvenceye bağlanmıştır. (Başbakan, kendi gazeteci milletvekillerine sorabilir!)

Ama öyle anlaşılıyor ki..

Bu gazetecilik / habercilik pratiği de tarihe karışıyor.

Artık ülkemizde ya Başbakanımızın öngördüğü türde “gazeteci” olup “mertlik” yapacak..

Ya da “namert” olmaya razı olacak!

Yoksa üçüncü bir yola sapıp..

“Namerdin izinden gidecek!”

*

Artık gazeteciliğin değilse bile..

“Mert” olmanın tek yolu var:

- Demeç almak... Tırnak açıp tırnak kapatmak... Başbakan’ı ve bakanları manşete çıkarmak...

*

“Yaşasın mertliğin ve gazeteciliğin böylesi!”

Diyelim...

Yılmaz Dağdeviren’in aktardığı bir iletiyi sunalım:

Napolyon, dirilip yeniden dünyaya gönderilmiş. Önce Beyaz Saray’da akşam yemeğinde ağırlanmış...

Yemekte bir ara Obama’ya şöyle dert yanmış:

“Sizin elinizdeki silahlar bende olsaydı Waterloo’da savaşı kaybetmezdim...”

Ardından Rusya ağırlamış kendisini...

Yemekteki sohbette Napolyon, Putin’e dönmüş:

“Sizdeki bu KGB polis teşkilatı bende olsaydı Waterloo’da savaşı kaybetmezdim” demiş...

Nihayet Ankara’ya da buyur edilmiş.

Başbakanlık’taki yemekte Erdoğan’ın kulağına eğilmiş:

“Mösyö Tayyip sizi kıskanıyorum... Sizdeki bu mükemmel basın bizde olsaydı, benim Waterloo’da kaybettiğimi kimse bilemeyecekti...”

Kokmaz bulaşmaz madde!

Özel yetkili mahkemeler (ÖYM)…

Adına layık bir Meclis oturumunda

“terör mahkemeleri” oldu.

Arapların bir atasözü var:

ÖYM’lerin yetki alanına girmez inşallah:

“Tezeğin adı değişmekle kokusu değişmez!”

Herhalde...

İktidar, Araplara inat, değiştirmeye yöneldi bile:

Örneğin, “Örgütlü olarak ekonomik çıkar sağlama” suçunu

“Cebir ve tehdit kullanma” koşuluna bağladı!

Böylece kamudaki muhtemel örgütlü yolsuzlukları da kapsam dışında bırakmış oldular.

Yine de “minareye kılıf” demeden...

Ağızlardan yel alsın diyelim...

Sözgelimi...

Tövbe tövbe, sayın bir bakan şeytana uyar da “ekonomik çıkar” sağlamaya yönelirse, bu mahkemelerin kapsamından çıkacak...

Çünkü yeni yasa, “cebir ve tehdit” şartı arıyor.

Tövbe tövbe, bir sayın bakan, yolsuzluk yapacak olursa, ayrıca “cebir ve tehdit”e neden yönelsin ki?

Artık çoğu yüksek makamın kendisi bizatihi cebir ve tehdit!

İki kara leke: 02/07

2 Temmuz ateşe verilen 35 yurttaşımızla ilgili kara gündü.

Bu günün siciline bir de “Terör Mahkemeleri Yasası” eklendi...

2 Temmuz’larda ikinci bir kara ve karanlık günümüz oldu!

İktidar, ilkinin tahribatını onarmaya bir türlü yanaşmadı, yanaşmıyor...

İkincisinin vereceği zararları ise belli ki bizzat yönetecek!

Borçlu adalet

Aziz Yıldırım mahkûm oldu.

Ama içeriden alacaklı olarak çıktı.

Hem de ne çıkış!!

Tayyip Bey’i bile kıskandıracak coşkulu kalabalıklar onun ve eskisinden daha yüksekte baş tacı edileceğinin kanıtı.

Mahkemeler “Türk milleti” adına yargılıyor...

Ama milletimiz, herhalde artık hukukun “adil” olduğuna hiç inanmıyor.