\n\n\n

Fransa’daki son olaylar Türkiye’de epeyce yankı yaptı. Önce Sarkozy’nin Erivan’dan beri yaptığı açıklamaya gerekli yerlerden tepki geldi.

Sarkozy seçim yatırımı için yararlı bulduğu bu tepkileri dikkate almaya niyetli değil.

Doğrusu Türkiye’den yükselen sesler nasıl Sarkozy’nin umurunda değilse, Sarkozy’nin sözleri ve tutumu da Türkiye’nin o kadar umuru değil.

Sarkozy’nin Türkiye’yi AB’de istememesi Ankara’ya ne yazar?

Ankara için zaten AB üyeliği perspektifi kalmadı ki!..

Türkiye’yi AB’de istemeyen yalnız Sarkozy değil ki.

Hatta Sarkozy’nin gidişi Fransa’nın tutumunu bile değiştirmez, Fransız sağında, diğer partileri de etkileyen, bir Türkiye karşıtlığı zaten almış başını gidiyor. “Sarko”nun halefi eski “Gaullist” Chirac bile ülke sağının tepkileri üzerine, Ankara’nın AB adaylığına olumlu baktığını söyleyemez olmuştu.

Sarkozy gidip prensipte AB üyeliğimize karşı olmayan, Sosyalistlerin adayı François Hollande bile gelse değişen bir şey olmayacaktır.

***

Fransa’ya bakarken bunlara takılıp kalmamalı, Hollande’a da umut bağlamamalıyız.

Evet, Elysee’ye Hollande da gelse, bizim için değişen bir şey olmayacaktır.

Ama Hollande olayında bizim açımızdan önemli bir yön var. O da Sosyalist Parti’nin eski lideri François Hollande’ın o adaylık koltuğuna nasıl geldiğidir.

Partinin yeni lideri Martine Aubry’i farklı biçimde geride bırakarak adaylığa oturan Hollande, Elysee adaylığına salt parti içi tercihlerle seçilmedi.

Dışardan bakarken, çok yanlış bir şekilde devrimci nitelikleri abartılan, oysa düpedüz muhafazakâr bir ülke olan ve siyasi yaşamı da artık gelenekselleşmiş birkaç bin ailenin elinde olan Fransa’da ilk kez bir aday, parti içi delegelerin veya baronların etkisinden çok, geniş bir taban tarafından seçilmiştir. Hatta, Hollande’ı seçen taban, Senato seçimlerinde oy kullanan tabandan daha genişti.

Seçim anketlerinde adayları önde görünse bile gerçekte kendilerini bir çıkmazda hisseden ve seçmenlere yeni seçenekler sunma arayışında olan Fransız sosyalistlerinin, önseçimin tabanını genişletmesi, olumlu bir girişim olabilir.

Siyasetin çıkmazının koyulaştığı küreselleşen dünyada sağ gibi sol da yeni çözümler, yeni arayışlar içindedir, olmak zorundadır da. Kuşkusuz, salt önseçimin demokratikleşmesi yeterli sayılmaz, ama yeterli olmasa bile zorunlu adımdır.

***

Türkiye’deki sosyal demokratlar ve solun da bir tıkanmışlık içinde olduğu gerçek. Bu durum onları, yeni arayışların, yeni çözümlerin peşine düşmeye zorluyor.

Kendileri de kamuoyu da bu zorunluluğun iyice farkında olmayabilir, ama değişim zarureti kapıyı çalmıştır. Bu uyarı ne kadar çabuk algılanırsa o kadar iyi olacaktır.

Solda ya da sosyal demokrat partide çareyi yeni liderlerde aramak beyhudedir.

Umar, yeni çözümlerdedir, yeni liderde değil.

Çözüm daha demokrat politikalardan geçtiği için de güçtür. Demokrasi deneyimi değil de demokrasi kültürü sığ olan toplumda, salt bu nedenle demokrasiye sırt çevirmek çare olmadığına göre, daha katılımcı, daha üretimci, daha yarışmacı, daha yaratıcı, daha özgürlükçü ve demokratik politikalar, partinin geniş kadrolarının katılımı ve katkılarıyla yaşama geçecektir.

Bu politikalar, tabii ki rollerini yadsımadığımız öncü kadroların da katkısıyla, ama yalnızca onlarla sınırlı kalmadan ortak aklın elbirliğiyle gerçekleşecektir.

Bu güç bir yoldur.

Ama başka yol da yoktur.

Ve bu yolun başlangıcı, milletvekili adaylarından parti yönetimine kadar, bütün makamların tabandan, delege bazında değil, üye bazında seçimi olmalıdır.

Fransa’dan son olaylarda çıkarılacak ders de budur.