Sevgili,

Kadim dostum Ediz Adoran, geçen gün yitirip, dün toprağa verdiğimiz Dinç Gürs’ü, Ömer Hayyam’ın şu dizeleriyle uğurlamış:

“Can yoldaşı dostlar çekildi gittiler.

Ecel çiğnedi hepsini birer birer

Yan yana oturmuştuk hayat sofrasına.

Bizden birkaç kadeh önce sızıp gittiler.”

Dinç’in ölüm haberini aldığımda, aklıma Cahit Sıtkı’nın şu dizeleri geldi.

“Hayata beraber başladığımız

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir”

Gerçekten de, Dinç Gürs ile hayata beraber başlamıştık.

Bundan 66 yıl önceki bir pazartesi sonbahar sabahını hiç unutmuyorum.

Boğaz kıyısındaki eski Feriye Sarayı’nın orta katında, 1 A sınıfına ayrılmış odada, kimi anasının eteğine, kimi babasının pantolon paçasına sarılmış, hepsi de yürek paralayıcı “Bırakma beni!” feryadını atan, bazıları gözyaşlarını içine akıtıp hıçkırıklarını zor tutan, kimi de ne olduğunu tam kavrayamamış şavalak gezen veletler arasındaydık, Dinç ile ben.

O hengâme içinde Dinç’i görmüş müydüm, bilemiyorum, aklımda en çok babasının paçasına sarılmış olan Taner Beygo kalmış.

***

Sanırım hiçbirimiz, Âdem’in cennetten kovulması hikâyesini bilmiyorduk o sırada.

Ama hepimiz cennetten kovulmuş bir Âdem gibi şaşkındık.

Hangi günahın kefaretini ödüyorduk, o bir avuç çocuk? Bilmiyorum.

Bilmem de olanaksız, çünkü kefareti ödenen bir günah falan yoktu.

El kadar veletler, o gün Galatasaray Lisesi 1 A sınıfında hayata atılıyorduk.

Evet Dinç hayata beraber başladığım dostlarımdan biriydi.

Çarşamba günü yollarımız ayrıldı.

Geçici olarak...

Yoksa hepimiz aynı yolun yolcusuyuz.

Tam kesinlikle anımsamıyorum, ama herhalde 25 yıldan fazla oluyor. Bir gün gazeteye geldiğinde, İlhan Abi, “Bugün bizimkileri topladım..” diye başladı ve Turhan ve Ülfet’i nasıl uyardığını anlattı.

“Artık zamanı geliyor” demiş ve kaçınılmaz son gelince, kimsenin fazla üzülmemesi gerektiğini, en doğal şeyin ölüm olduğunu söylemiş.

Ölüm doğal.

Ölüm yok zaten.

Öyle ya, ben varsam ölüm yok, ölüm varsa ben yokum.

Bir de ölmek olmasa!..

Ölüme kızmanın anlamı yok.

Hele hele ölüm yüzünden hayata küsmenin hiç anlamı yok.

Mine’ye sorarsan, hayat o kadar güzel ve muhteşem ki her bedele değer, ölüme bile!..

***

Çarşamba günü, bilgisayarımda, Dinç’in evlatları Leyla ve Memo’nun, acı ama, aynı zamanda hayat dolu, gönülden ve zarif şu mesajlarını gördüm:

“Sevgili Galatasaraylı Abilerimiz,

Babamızı kaybettik... Sonsuz sevebilen ve sevgisini paylaşabilen babamızı kaybettik. Hepiniz mekteplisiniz ve haklı olarak bu sizler için çok değerli. Babamız içinse değerli olmanın ötesinde, annemiz ve bizlerden sonra gerçek ailesi hep sizler oldunuz. Babamız mutlu biriydi, o öyle yaşadı ve mutlu gitti. ‘Çok iyi bir hayatım oldu’ derdi hep. Sayenizde babamızın iyi bir hayatı oldu.

Hepinizi gerçekten çok sevdi.

Sevgiler,

Leyla, Memo”

Acıdan çok, acıyla yoğrulmuş olsa bile sevgiyi, ölümden çok, yaşamı terennüm eden bu duyuru çok etkiledi beni ve düşündüm, galiba Leyla ile Memo, işin özünü dile getirmişlerdi. Önemli olan iyi ve mutlu yaşamaktı.

Peki de iyi yaşamak neydi? Çocuklar onu da vurgulamışlardı: Sevmeyi bilmek, sevgiyi paylaşabilmek.

Hayata beraber başladığımız Dinç Gürs bunu gerçekten başarmıştı.

Güle güle kardeşim, ne mutlu sana!