20 Ekim 1993 gecesi, bu gece olduğu gibi Galatasaray futbol takımı Manchester United ile karşılaşmak üzere kentin Old Trafford Stadı’ndaydı. 1993’te UEFA, Avrupa Şampiyon Kulüpler Kupası’nı yeni başlatmıştı ve Galatasaray da o günlerin en iyi, güçlü takımı Manchester United’a düşmüştü. Milliyet adına maçı izleyecek ekiple birlikte stada gitmeden önce iş gezisi için oraya gelmiş can dostum Kürşat Kutay ile Seven Oaks Pub’da buluşmuş, nefis Guinees biralarımızı yudumluyorduk. Öğlen üzeriydi ve pub henüz kalabalık değildi. Duvardaki arduvazın üstünde günün etkinlikleri arasına bir de not düşmüşlerdi: “To night to Old Trafford Manchester United versus?”

Manchester’ın takımı, başlarında sör unvanlı Alex Ferguson ile birlikte o günlerde dünyanın tozunu attırıyordu. Kalelerinde Schmeichel, kadroda Ryan Giggs gibi isimlerle dev gibi bir takımdı rakibimiz. Bir de karizmatik bir kişilik olarak dikkati çeken ünlü aktör olarak sinema dünyasında şöhret yapmış Eric Cantona vardı ki maç içinde oyunun gidişini değiştirebilirdi.

Tabii ki pub’ın adamları bizimkilerin adını bile duymayacaklardı.

***

Maç saatinde stada gittiğimizde bayıldık; sade ama her türlü konfora sahipti.

Bizim oyuncuların, o günden adlarını anımsadıklarım arasında, Hakan, Arif, Tugay, Kubilay, Hamza Hamzaoğlu var. Bizimkiler henüz ne olduğunu anlamadan koşuşturup dururken 12. dakikada 2-0 yenik duruma düşmüştük bile. Çok iyi hatırlıyorum “Bu iş burada biter” yazıp, kiremit rengi kapaklı defteri kapatıp, tükenmez kalemi cebime koyarak arkama yaslandım.

Bundan çok değil, 13 dakika sonra, defter yine açılmış, kalem harıl harıl yazmaktaydı.

Bir on dakika daha geçti, durum 2-2 oldu.

Artık umut vardı. İkinci yarıda Kubilay’ın da golüyle Galatasaray 3-2 öne geçti.

Eric Cantona beklendiği üzere oyunun dengesini değiştirecek, ve Manchester United, uzatma dakikalarında beraberliği getirecekti.

Bu defa maçtan sonra Teoman Hünal’la buluştuk. Biralar bitip viskilere başladığımızda, dilimizden yabancı olduğumuzu fark edip, takımın adını soranlara “Galatasaray” ve arduvazı göstererek “bak hatırlamıyordunuz artık umarım unutmazsınız” dedik.

Fanatikler çekip gitmişlerdi. Kimse saldırmaya falan kalkmadı. Yoksa, artık İngiltere’de de pub’larda, futbol tartışmaya kalkışmak... Pek akıl kârı değil!

Bugün Seven Oaks’takilerin Galatasaray’ın adını anımsadıklarından bu yana 30 yıl geçti. Bugün Galatasaray yine Old Trafford’a, kendi evinde, Kopenhag’dan iki gol yiyip yine de 2-2’yi yakaladıktan sonra gidiyor. Galatasaray pazar günü kendi sahasında Ankaragücü ile oynadığı test maçından çıkardığı performanstan hoşnut kalmıştır ve umutlanmıştır.

Bu kez umut Galatasaray’ın yanında. Yeter ki, Okan Buruk hoca elindeki kadroya inansın, kendine güvensin, bu güvenini rakibini sıkıştıracak, bir tempoya yükseltebilsin.

***

Galatasaray’ın fizik kondisyonu yeterli düzeye erişmektedir. Topu kaptırdıktan sonra yeniden geri kazanmak, sonra hızını artırmayı da becerirse Manchester’ı Old Trafford’da devirmemesi için bir neden yok.

Yalnız, Okan hocanın da öğrencilerinin de bu kadar gol pozisyonu harcamak lüksüne sahip olmadıklarını bilmeleri şarttır.

Bu yıl Galatarasaray da Fenerbahçe de Avrupa’da geçen yılkinden daha büyük başarılara adaydır.

Bu gece Galatasaray Manchester’da, umut da onların yanında... Şansları açık olsun.