Türkiye Gençlik Birliği’nden 45 kişilik bir heyet 6 Temmuz günü Yayladağ sınır kapısından, Suriye’ye geçti.

Gençlerimiz dört günlük gezileri süresince, çeşitli üniversiteleri (Tishon, Şam ve Halep) kimi kolejleri ziyaret edecekler, Suriyeli yaşıtlarıyla görüşecekler, buradan giderken, götürdükleri Türk gençliğinin barış dileklerini içeren mesajları bırakıp, oradan Suriyeli akranlarının aynı içerikteki iletilerini alıp bize getirecekler.

Ben gençleri meydanlardaki ahmak savaş gösterileri yerine, barış mitinglerinde görmeyi, birbirleriyle çatışma, yerine, kol kola şarkı söylerken izlemeyi yeğlerim.

Suriye ve Türkiye gençlerinin tam da böyle bir birlikteliğine gereksinim olduğu zamanda gerçekleşti ziyaret.

Doğrusu, iki ülke ilişkileri, kamuoylarının tam olarak bilmedikleri nedenler yüzünden oldukça kritik bir aşamada şu sıralarda.

Son yıllarda Türkiye ile ilişkiler içinde olan hele hele Beşşar Esad’ın işbaşına gelmesiyle iyi ilişkiler yakın komşuluk ilişkilerine dönüşmüş bulunan Türkiye ile Suriye arasındaki durum şimdilerde gerginlik safhasını da aşıp, çatışma eşiğine dayanmış durumda.

Gösteriler ve ayaklanmalarla başı iyice sıkışmış olan Suriye’de rejime karşı baş kaldırıp, birçok polisi öldüren isyancıların silahlarının Türkiye’den gitmiş olduğu yönündeki ciddi söylentiler tüyler ürpertici niteliktedir.

***

Kimi gözlemcilerin her gün sığınmacıların kafilelerle aştıkları sınırda çatışmanın eşiğine geldiğini belirtiyorlar da, nedenini açıklamıyorlar, bir türlü.

Görünürdeki neden Arap Baharı denen, Araplar arasından birden fışkırıvermiş olan demokrasi tutkusu.

Bir süre maşrikten mağribe (doğudan batıya) Ortadoğu’da ne olduğu çoğu kimse tarafından tam olarak bilinmeyen bir Arap baharı yayılıp duruyor.

Tunus’ta patlak veren olaylar, Libya’ya, oradan Mısır’a sıçradı, sonunda gelip Suriye’ye dayandı.

Libya’da iç savaş benzeri çatışmalar çıktı. NATO müdahale etmeye kalktığında Tayyip Bey tepkisini şöyle koydu:

- NATO Libya’da ne arıyor?

NATO’nun Libya’da ne aradığı kendisine nasıl anlatılmışsa anlatılmış olmalıydı ki, “Lebbeyk” diyerek, NATO’nun Libya harekâtına aktif olarak hava ve deniz kuvvetiyle katıldık. Şimdilerde ise, Dışişleri Bakanı Davutoğlu, Libyalı muhaliflerle toplantılar yapıp, Kaddafi’nin artık gitmesi gerektiğini söylüyor.

Bölgede bir şeyler dönüyor, ama ne dönüyor?

Bunu anlamak için Amerikan planlarını bilmek gerek.

Türkiye’ye nasıl yansıyacağını tahmin edebilmek için Irak savaşı sonrasında doğan ortamı, Kuzey Irak’taki oluşumu, demokratik özerklik isteklerini, İran’a karşı planlananları iyi kavramak zorunlu.

***

Kamuoyu bunların ne kadar farkında, böylesine kritik bir dönemde TSK’nin tarumar adilmiş olmasının doğurduğu tehlikenin ne kadar ayırdında?

Kimi yurtseverlerin uykusunu kaçıran olasılıklar, yöneticilerimizi tedirgin ediyor mu?

“Ben BOP’un eşbaşkanıyım” diyen Tayyip Erdoğan, Suriye ile çatışma olasılığına ne diyor?

Bölgede İran’ı da kapsayacak gelişmelerden sonra nasıl bir harita çizilecek?

Bu sorular gündemde ve önemlerini koruyorlar.

Savaş tamtamlarını çalıyor Sam Amca.

Bölge halklarının çıkarlarını düşünenlerin savaş çağrılarının ardındaki niyeti iyi görmeleri ve göstermeleri gerek.

Bir kez daha barışın savaştan çok daha fazla yürek istediği bir döneme giriyoruz.

Ve bu dönemde, TGB, Türkiye ile Suriye’nin gençleri arasında iyi niyet, barış ve dayanışma köprüsü kurmak için kolları sıvamış bulunuyor.

İşleri çok zor. Çünkü egemenlerin planlarına karşıdır çabaları.

Emperyalizm savaşmaya karar verdi mi, kararan gözü, hiçbir şeyi görmez, düşmandan önce barışçıyı hedef alır kendine.

TGB’li gençler, bugün dönüyorlar.

Umarız ilettikleri barış mesajı yerine varmış, etkili olmuştur.

Ama doğrusu işleri zor, hem de çok zor.

Barışın savaştan daha zor olduğu daha çok yürek istediği dönemdeyiz bir kez daha.

\n\n