Gene salak gibi kandık. İlk 20 dakikadaki azıcık heyecan, biraz tempo gördük diye gözümüz boyandı, havaya girdik. Zaten kandırılmaya da hazır gelmiştik. Güya bu sezon kalite artmış, tribünler daha iyiydi. Oysa kalite olarak sınıfı geçecek bir derbi izleriz umudu ilk yarıya bile ulaşamadı. Kavga gürültü de her zamanki fiyata dahil oldu. Derbimiz bu işte! Hayrını görün.
Bu derbiden epeydir zevk alamıyoruz ya, bu sefer o güzel ambiyansta gerginlik az, futbol çok olur diye düşünmek normaldi aslında. Sonuçta iki teknik adam da deli gibi çalışmış, analizler gırla gitmişti. Kavga dövüşlerle iğdiş edilmiş, gerim gerim gergin maçlar yerine bu sefer akıl oyunları kazanabilirdi. Bu sefer neden olmasındı. Ama ‘kaos teorisi’ öyle kolay pabuç bırakmıyor. Artık bu maçın gerilimini sahada kimse taşıyamıyor. Her zamanki gibi gerilim mücadelenin önüne geçti. Velhasıl, hakem kararları, sahaya yağan yabancı maddeler, küfür kıyametle ve düşük kalitesiyle kötü bir derbi izledik yine. Hele o ikinci yarının yatacak yeri yoktu adeta.
Maça gelince, başlangıçtaki hızlı tempo kısa sürede yerini kasılmalara bıraktı. Bir anda ortalık faulle doldu. Üstelik öyle normal faul değildi bunlar, karşılaşmanın sertlik oranı gayet asidikti. Bu yüzden oyun sürekli durdu. Bu ‘durmalar’ arttıkça da tempo da dibe vurdu.
Aslında matematik teorileri sürekli çalışmaya devam ediyordu bir yandan da. Galatasaray daha çok pozisyon buluyor, Fenerbahçe sağlam duruyordu. Cim Bom baskı yağmaya çalışıyor ama Kanarya daha devre bitmeden rakibi üç kez sarı kartlık gaflete düşürüyordu. Ama akmıyordu oyun bir türlü.
İlk yarının kıvamını ikinci yarı toparlar diye umut edenler de feci yanıldı. İlk yarı meğer Premier Lig’miş. Yeni devre alt kümelerden çıkageldi sanırım. Bu gidişatı değiştirmeyi uman hamlelerin bir bölümü Kocaman’dan bir bölümü de kartlardan geldi. Kırmızı kart, oyuncu değişiklikleri, yeni hamleler... Ne yazık ki hiçbiri oyunun kalitesine etki etmedi.
Tarih tekerrür etti ve şunu gördük. Bu derbinin kalitesi değişmezse futbolumuzun kalitesi de değişmez.