Yine oyundan önce hakemi konuşarak başlıyorsak, artık sorunumuz gerçekten büyük demektir. Ama yapacak bir şey yok. Bu bir Türkiye gerçeği ve sadece şikâyet edenlerde sorun yok, edilen de sorunlu. Şunu şöyle kenara bırakalım, sonra neyi tartışacaksak tartışalım. İkinci olarak; Türkiye’de ‘kritik maç’, ‘önemli maç’ demek bir oyun cümbüşü değil çekingen, gergin, ürkek bir akış demek. Önce rakibin ne oynadığını çözmek demek. Ve hepsinden önemlisi gol yememek demek. O yüzden maçın sıkışması çok olağan. Çünkü öncelik bu. Genel ‘dil’ bu. Bunu da koyduk mu sofraya? Yeni bir teknik adamın ilk yapmak isteyeceği şey, önce top rakipteyken ne oynanacağını kurgulamaktır. Hele de üçlü defans gibi bir risk alıyorsan önce atmayı değil tutmayı önemsersin. Tudor ve Galatasaray’ın yaptığı gibi...
Lidersin, rakiple yedi puan fark var. Amacın şampiyonluk iddiasını taşıyan diğer üçlüden ikisiyle mesafeyi kontrol etmektir. O yüzden deplasmanda akılcı olmak istersin önce. Panik olmadan, sakin ve zeki... Gol atmak önceliğin olmaz. Kontrol etmek yeter. Hele de rakip beklemediğin şekilde dizilmişse.. Beşiktaş’ın yaptığı gibi.
E, o zaman ilk yarıdaki sıkışık oyun normal mi? Normal! Nasıl gol olacak peki? Matrix’te atlama olması gerek. Yani kodun tekrar yazılması. Ya da olmadık bir gol. İkincisi oldu. Talisca’nın frikiği dengeyi bozdu. O andan sonra denklem feci dağıldı. Tudor haliyle hızla oyuna müdahale etti ama beklediği bu değildi. Oyun kurgusunun bükülmesini istiyordu genç teknik adam, ama bu gol hesapları bozmuştu. Önce tempoyu ve baskıyı artırdılar.
Böylece daha izlenir bir maç çıktı ortaya. Ama plan bu değildi. Oyun rakip lehine tersten kırılmıştı. Böylece planı tutan her durumda rasyonelliği bırakmayan ve ligin en olgun takımı Beşiktaş oldu. Tamam, şans da yardım etti. 82’de Podolski atsa başka olurdu. Ama siz oyun düzenine itikadınızı bozmazsanız talih de size gülümsüyor işte. Artık Başakşehir’le baş başa lider ve tecrübe olarak çok ağır basıyor. Lig bitti demek için hâlâ erken. Ama bitmedi demek de çok makul durmuyor.