Bu sefer öyle yapmayacaktım. Tarihi, husumetleri kenara bırakıp yazacaktım. Ama izin vermiyor oyun. Öyle bir senaryo kuruyor ki, tekerrür etmek için can atan tarihi anmamak elde değil!
Bir tarafta Trabzonspor var. Teknik direktörü, daha önce Sarı - Kanaryaları şampiyon yapmışken gönderilmiş. Kadrosu, 3 Temmuz sonrasında kulübü batırmaya yönelik ne varsa yapmış eski başkanın izinden kurtulmaya, yenilenmeye çalışıyor. Ama hâlâ çalışma aşamasında. Fenerbahçe’de ise başkan da, teknik direktör de o karanlık günlerin aynısı. Kadro, niyet farklı, ama sistem, gelenek, bakış açısı aynı. Sıkıntılar da birbirine akraba.
İkinci nokta ise teknik hamleler. 3 Temmuz sürecinin en çok yıpranan ismi Aykut Kocaman, zaten temkinli bir yapısı varken, artık hepten ‘kontrolcü’. Yeni transferler kenarda ama Volkan, van Persie ve pek çok vasat isim sahada. Niye? Çünkü ‘güvenli kip’te yapılan bir açılış tercihi var. Sonra giriyorlar; anca yetişiyorlar. Ersun Yanal ise yine bir şeyleri her zamanki gibi çok iyi yapıyor, ama bazı şeyleri de kötü. Hiçbir zaman skoru koruyan bir takıma sahip olamıyor.
Bir de gol sahiplerine bakalım. En başta da 15 dakikada ‘şipşak’ Burak Yılmaz’a. Abartarak söyleyelim (ironiyle de tabii-aman dikkat), belki de Sarı-Lacivertlilerin tüm kaosunu yaratan insan! Trabzonspor’un bu statta attığı son golü, 2010’u hatırlayın. Sonra Bursaspor’un şampiyonluğu. Sonra 3 Temmuz. Sonra Galatasaray formasıyla şampiyonluklar. Şimdi gene Bordo - Mavili Burak. Gene gol. İnanılır gibi değil! Alper Potuk da az buçuk öyle. Cim Bom’a değil, Ersun Yanal’ın Fener’ine gelip şampiyonluk getiren kim? Ya Olcay? Bugünkü Beşiktaş’ın dokusunu yaratanlardan. Ve şimdi doku transferi! Yani tarih de tarih kardeşim! Onsuz olmuyor.
Evet, neticede bu sadece bir lig maçı. Ama hafızalar da taze. Konuk ekip için kaçan fırsat. Ev sahibi için eksik teşebbüs. Seyirciler için belirsizlik... İyi miydi, kötü müydü? Peki kim mutlu, kim mutsuz?