Her milletin alışkanlığı farklı...

Hindistan’da da ineğe tapıyorlar mesela...

*

İnternette Kemal Rastgeldi çıkışlı bir slayt albümü çok dolanıyor; Hindistan’da ineğin konumunu anlatan çok güzel görüntüler var...

İnek gitmiş turistik otelin resepsiyonuna oturmuş...

Müdür sesini çıkaramıyor...

Orada inek ne isterse yapabiliyor çünkü...

Burnunu her şeye sokuyor...

Görüntülerde; yolun ortasına çaprazlamasına yatmış, koca caddede trafiği durdurmuş, insanlar kalakalmışlar, yakınma var, herkes şikâyetçi...

Ama kimse “kalk” diyemiyor ineğe...

Zaten inek de “Ben kalkayım, ayıp oluyor” görüşünde değil...

*

Ne yaparsa “İyi yaptı” diyorlar...

Adamların mutfağına giriyor, çorbaları deviriyor, yolun üzerine yatıyor, dükkânı dağıtıyor, okula dalıyor...

Ama kimse bir şey söyleyemiyor...

Kimisi inancından dolayı...

Kalanlar da korkularından zaten...

Bir nevi “ineğin dokunulmazlığı” var...

*

Tersine “Ne kadar iyi yaptı bu inek” diyorlar...

“Geldi, yolumuzun ortasına pisledi... Canı sağ olsun, var olsun yaptığından dolayı hakikaten” diyen çoğunlukta...

Kimisi de “yetmez ama evet” diye ekliyor...

Hintliler...

*

MÖ 1500 yıllarına dayanan Hindu inanışında inek tanrı değildir, ama inancın bir parçası olarak kutsaldır...

Hint inanç felsefesine göre bunun nedeni ineğin insana verdiği 5 nimet:

“Sütü, tereyağı, peyniri, idrarı ve dışkısı...”

İlk üçünü biz de biliyoruz, son ikisi ise; idrarı eski Hindistan’da ilaç olarak kullanılırdı. Dışkısı ise yakıt (tezek) olarak...

*

“Her şeyimizi veriyor” diyorlar:

“Yakacağı gelip kapıya bırakıyor...”

“Kim?...”

“İnek...”

“Yakacak da mı veriyor?..”

*

Ne bilelim biz...

Herkesin ineği kendine göre...