Ayakları çok büyük olduğu için mahallenin çocukları ona “Postal” adını takmışlardı... Siyah-beyaz tüyleri, çenesinden uzun kulakları vardı...

Kucağıma alıp eve getirdiğim günü hatırlıyorum; ağlayıp annesini aramış, sonra kucağımda uyuyakalmıştı...

O uyurken söz vermiştim; yaşadığımız sürece onu asla terk etmemeye, bir lokma bile kalsa yiyeceğimizi paylaşmaya...

Öyle de oldu; o benim dostum...

*

Onsuz bir yere gitmek istemiyorum. Zaten seyahatlere genelde birlikte çıkıyoruz. Yol boyu kafası benim sağ omzumda yolu gözetliyor, ki kaza maza olmasın...

Uğraklarda bize alıştılar, bana çay, ona süt getiriyorlar...

Evde olmadığım zamanlar, girişi görebileceği bir yere oturuyor, kulaklarını yere serip gözlerini asla ayırmadan aralıksız kapıya bakıyor...

Geciktiğim zamanlar bulabildiği ayakkabılarımı ya da bir giysimi alıp üzerine yatıyor...

Daha da gecikirsem, o her neyse yarısını yiyor...

Bu özlemdir...

*

Ben de onu özlüyorum...

En kuralcı protokol yemeklerinde, kimseye belli etmeden cebime koyduğum, diyelim ki bir parça kurabiye, onun içindir...

Kimi geceler masal anlatıyorum ona...

“Köpek masal anlar mı?” demeyin...

Üstelik sessiz anlatıyorum... Pako’yu, Gorbi’yi, Rok’u... Andree ile onları alıp kırlarda gezdiğimiz baharları... Geçen güzel yıllarımızı... Onları özlediğimizi ve asla unutmadığımızı...

*

Ve sıra onun masal anlatmasına geliyor...

“Köpek de sana mı masal anlatıyor?” demeyin...

Başını kaldırıp havayı kokladığında, peşinden bahçeye çıkıp ağlamakla havlamak arasında küçük küçük bağırdığında, annesini, kardeşlerini özlediğini biliyorum...

Bu da onun masalı...

*

Ve o uzun gecelerde...

Sabahlara karşı kan ter içinde uyandığımda... Yaralı bereli düşünceler yakama yapıştığında... Karanlığa bürünmüş duygular canımı yaktığında... Burnumu çeke çeke salona geçip bir koltuğa yumulduğumda...

Sokulabildiği kadar sokulup, başını göğsüme yaslıyor...

*

Yanınızda hep bir dost mu istersiniz?

O benim dostum...