Değerli okurlarım, sevgili dostlarım; bu bir dertleşme yazısıdır.
1996 yılından beri Cumhuriyet’te yazıyorum.
Cumhuriyet ailesinin bir bireyi olmaktan hep onur duydum.
Yazdığım binin üzerindeki yazının hiçbiri nedeniyle gazete yönetiminden bir uyarı almadım; kendimi gazetemde hep özgür ve mutlu hissettim.
Türkiye uzunca bir süredir sıkıntılı bir dönemden geçiyor. Önümüzdeki günlerin daha büyük, daha derin sıkıntılar getireceğine ilişkin birçok işaret var. Böyle dönemlerde gazete yazarları da doğal olarak kendilerini yaşanan ve yaşanacak olan sıkıntılara odaklıyorlar. Bu durum yazarı çoğu zaman benzer konularda yazmaya zorluyor, giderek yazdıklarını tekrarlamaya götürüyor. Bunun üstesinden gelmeyi başaran birçok meslektaşım var, fakat ben başaramıyorum.
Birbirine benzer yazıları tekrarlayarak okurlarımı sıktığım gibi kafamı başka alanlarda yoğunlaştıramıyorum.
Oysa edebiyat alanında başladığım, fakat tamamlayamadığım çalışmalarım var. Bir öykü kitabı, bir roman, bir de cazın sosyal tarihini konu edinen çeşitli çalışmalar benden yeniden ele alınmayı bekliyorlar.
Bir de benim için her zaman öncelikli olan, 20 yıldır ayrılmaz bir parçası olduğum TÜYAP kitap fuarları var. Kitap fuarlarını önümüzdeki yıl yeni kentlere götürmeyi planlıyoruz.
Kısacası, sevgili dostlarım, sizden süresiz izin istiyorum.
Bu bir veda değil, çünkü Cumhuriyet’ten ayrılmak gibi bir düşüncem yok; zamanı geldiğinde ve yönetim de onay verdiğinde PANO’da yeniden buluşabiliriz de.
Türkiye’nin aydınlık geleceğine inancımı koruyarak sizlere sağlıcakla, sevgiyle, umutla kalın diyorum.