İki ekran kadınının Van depremine ilişkin ırkçı söylemlerini eleştirdiğim “Takke Düşüp Kel Görününce…” başlıklı çarşamba günkü yazım çok sayıda olumlu tepki aldı. Bir-iki okurum da karşıt yönde görüş bildirdiler; üzüldüm, ama üzerlerinde durmuyorum.

Eskişehir’den yazan bir okurumun yazısı ise yüreğimi ısıttı, sizlerle paylaşmak istedim. Sayın Güner Ener 1935 doğumlu, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Resim Bölümü mezunu bir sanatçı. Çerkez bir baba ile Karamağaralılar kolundan Yörük bir annenin kızı. Bakın, neler yazıyor?

***

“Bugün yazınızı okurken insanlığımdan utandım, o iki hanımın düzeyi ve olmayan insanlığı nedeniyle. Çok yazık ki varlar, sayıları şükür ki pek fazla değil. Yazınızı kesip arşivime yerleştirdim.

Babam asker olduğu için on beş yaşıma kadar Anadolu’nun çeşitli yerlerinde yaşadım. Annemin beni beklemeye başladığı, doğum için Samsun’a annesinin yanına gidip birkaç ay sonra döndüğü ve benim üç yaşıma kadar yaşayıp dünyayı tanımaya çalıştığım yer Ağrı Dağı’nın eteklerinde yoksul bir köy olan Sürbehan’dır. Anılarımda çok siliktir, ama anlatılanlardan, fotoğraflardaki görüntülerden kişiler, olaylar beynimde yer etmiştir. Daha sonraki yıllarda annemin yakın dostları bana ‘Kürt kızı’ diye takılırlar, bunu sevecenlikle yaparlar, ben de çok hoşlanırdım.

Sürbehan’dan sonra Görele, Ordu, Çankırı, Gelibolu’nun bir köyü olan Demirtepe, Kavak ve Ankara.

16 yaşıma kadar ülkemizin her bölgesinden gelen askerlerle ayrım yapmadan içli dışlı yaşadım. Beni çok sevdiler, el üstünde tuttular. Bu nedenle bir ağabeyim yok diye hiç hayıflanmadım. Birlikte yemek yedik, mektuplarını yazdım, beştaş oynadık, yan yana dörtnala at koşturduk. Birbirimizin farklılıklarını hiç yadırgamadık. Onlardan her bölgenin türkülerini, masallarını, küfürlerini öğrendim. Yıllarca sonra bir gün Eyüboğlu’nun ünlü pazartesi toplantılarından birinde Ruhi Su, ‘Bu kadar türküyü nasıl, nerede öğrendin?’ diye sorduğunda yanıtım, ‘Askerlerden’ olmuştu.

Türkiye’nin yedi bölgesinden gelen ağabeylerimin, o sevecen genç insanların hepsini çok sevdim.

Hepimiz bir yerlerden geldik, birbirimizle karıştık. Bizim zenginliğimiz, renkliliğimiz, farklılığımız, benzersiz oluşumuz işte bu güzel karışım nedeniyledir. Türk olmanın ayrıcalığı, şansı, hoşluğu bundandır.

1960’larda İngiltere’de öğrenciyken 13 kişilik sınıfımızda benden başka Doğulu yoktu. Bana ‘ayrımcılık’, ‘ırkçılık’ gibi şeyler sorduklarında diklenir, yüzyıllar boyunca 72 milletle karışmış olduğumuzu, bunun bize zenginlik kazandırdığını, böyle saçmalıklarla uğraşmadığımızı anlatırdım.

Evet, böylesine hoş, yalın bir benzersizliği yok saymak, bize bahşettiklerini fark etmemek, durumumuzun tadını çıkarmak yerine abuk sabuk saplantılara teslim olmak akıllı işi değildir bence.”

***

Sayın Güner Ener’e duyarlılığı ve insanın içini ısıtan bu güzel satırları için teşekkür ediyorum.

Bu güzelim coğrafyamızın insanları olarak “benzersizliğimizin” farkında olalım, derim. Yeri gelmişken kendi yaşamımdan da bir örnek vereyim. Toplam 30 yıl Almanya’da yaşadım, 51 ülke gezdim. Binlerce insan tanıdım. Hiçbirinin yaşantısına özenmedim, imrenmedim. “Ben de onlar gibi olayım” düşüncesi aklımın ucundan bile geçmedi. Dünyanın neresine gideyim, neresinde olayım, hep kozmopolit/karışık, renkli, çokkültürlü bir ülkeden geliyor olmamın keyfini sürdüm.

Bu ülkenin insanı olmak gerçekten bir ayrıcalıktır. Dilerim çok geç olmadan Türk’ü ile, Kürt’ü ile aklımızı başımıza devşirmeyi başarır, el ele, omuz omuza, gönül gönüle verip imrenilecek, kıskanılacak bir ülke olmanın koşullarını yaratırız.

Cumhuriyetimizin 88. yaşını kutluyoruz. Türkiye Cumhuriyeti bugün “demokratik, laik bir sosyal hukuk devleti”dir. Bu, hiç kuşku yok ki önemli bir kazanımdır. Dilerim 100. yaşında bu kazanımlara, -hiçbir metinde yer almayacak da olsa- “kardeşlik” de eklenir. Türkiye’den söz ederken onun bir “kardeşlik cumhuriyeti” olduğunu bilmenin keyfini çıkartırız.

Cumhuriyetimize daha nice yaşlar dileğiyle…

\n