İki hafta kadar süren tembellik kaçamağım sona erdi. Tembellik dediğime bakmayın siz, bizimki ille de yapılacak işlerden biraz uzak kalmak, yoksa başıboş bir avarelik değil. Ne yapalım? Bizim kuşak tembelliğe yer olmayan koşullarda dünyaya gelmiş, bin bir dertle, sorunla boğuşarak yaşamış. Benim iki haftalık tembelliğim de işte böyle bir şey.
Bir süre yaşamımın 12 yılını geçirdiğim Hamburg’daydım. Oğullarım, gelinlerim, torunlarımla birlikteydim. Bir de Hamburglu dostlarım benden “Türkiye Nereye Gidiyor?” başlıklı tartışmalı bir konferans vermemi istediler. Doğal ki geri çevrilemeyecek bir istekti; çok verimli bir akşam oldu.
Mutlaka biliyorsunuzdur, benim TÜYAP’ta 22 yıldır sürdürdüğüm “kültür fuarları genel koordinatörlüğü” gibi bir an bile boşlamaya gelmeyen, dünyanın öbür ucunda da olsam boşlayamayacağım bir görevim var. Arkadaşlarım harıl harıl çalışıyorlar; amacımız Çukurovalı kitapseverlere 13-18 Ocak tarihleri arasında Adana’da dört başı mamur, başarılı bir Kitap Fuarı sunmak. Dolayısıyla telefonlaşmalarımızın, e-posta iletişimlerimizin ardı arkası kesilmedi.

***

Bu arada Hayko Bağdat’ın “Salyangoz” adlı kitabını okudum. Bir Türk’ü hem sarstığı, hem düşündürdüğü, hem de “nihayet” bir şeyler yapmaya yönlendirdiği kadar acı acı gülümseten de bir kitap. Okurken öz teyzem kadar sevip saydığım, aile dostumuz Madam Ana Ahoranyan’ı, kardeşlerim Anahit’i, Garo’yu, Sarkis’i düşündüm. Ve doğal ki yarım yüzyıllık arkadaşım Nurhan’ı, sevgili eşi Meline’yi sonra görece yeni arkadaşlarım Moda’dan Anais Martin Magaryan’ı, Gökçeada/İmroz’dan Arek Boğosyan’ı, onun gözleri hep ışıldayan kızları Valeri ve Aşya’yı… Tümünün ortak özellikleri ketumluklarıydı. Hayko Bağdat’ın kitabını okuduktan sonra nedenini daha iyi anlıyorum şimdi.
Okuduğum ikinci kitap ilk yapıtı “Gırnatacı”yı beğenerek okuduğum Ercüment Cengiz’in geçen kasımda çıkan “Çellocu” adlı kitabıydı. Bu romanında yazar dostum Abdülmecit dönemi İstanbul’unda kurguladığı “insanı insanlıktan çıkaran” bir aşk, bir kıskançlık trajedisini işliyor. Okunası bir kitap.
Uzunca bir zamandır “Cazın sosyal tarihi” üzerinde çalışıyorum, bir süreliğine dinlenmeye bırakmıştım. Yeniden ele aldım, kaynak taraması yaptım. İyi oldu. Böyle giderse 6-8 ay sonra yayımlanabilecek olgunluğa geleceğini düşünüyorum. Yani “ha gayret”!

***

2014, Türkiye’de demokrasinin duvara tosladığı, yoksulluğun diz boyunu aştığı, yolsuzlukların tavan yaptığı, ekonominin çuvalladığı, insanlarımızın iki kutba ayrılıp birbirine düşman kesildiği, Kürt sorununda çözümün iyice belirsizleştiği felaket bir yıldı. Ortada 2015’in “daha iyi bir yıl” olacağına ilişkin ne yazık ki bir işaret yok. Ana muhalefet partisi haziranda yapılacak genel seçimlere yönelik ne yapıyor? Bilemiyoruz. Tek bildiğimiz, bu ayın sonuna kadar önseçimleri gerçekleştirip adaylarını belirleyemezse bu treni de kaçıracağı. Ülke koşulları CHP’yi ivedilikle davranmaya zorluyor. Parti, adaylarına kendilerini seçmenlerine tanıtmak, kendilerini anlatmak için en az beş aylık bir zaman vermeli. Yoksa son yine hüsran olacak.
Kendi şahsım için söylüyorum: CHP eğer bunu yapmayacaksa, yapamayacaksa desteğim bundan böyle HDP’ye. HDP’nin en azından gözle görülür bir “sahiciliği” var. Dediğini tutuyor, yapıyor, yerine getiriyor.
Evet değerli okurlarım, iki haftalık “tembellik” sonunda böyle bir “haletiruhiye” içindeyim.Sizlerle paylaşmasam raporum eksik kalırdı.
Her şeye rağmen herkese beklentilerinin gerçekleşeceği, sağlıklı, mutlu, başarılı, barışı yakalayacağımız huzurlu bir yeni yıl diliyorum.