Kayseri, futbol oynamayı seven bir takım. Oyunu bozmaktan sahaya çıktığı anda elinde olan 1 puanı canla başla savunmaktan çok kendisinin kuvvetli, rakibinin de zayıf yanlarını tartarak iyi futbol oynamak için çıkıyor sahaya. Galatasaray’a gelince; Evinde olmanın, sevdiği bir kadroyla sahaya çıkmanın ve Kayserispor’un kendisine alan tanımasının avantajıyla fazlaca rahat rakibi karşısında… Bu öyle bir rahatlık ki topla oynama oranı rakibinden 3 kat fazla. Ancak rakibin oyun oturduktan sonra yakaladığı tehlikeli pozisyon da kendisininkine eşit! G.Saray’ın bu maçın enerji depoları Nagatomo ve Mariano’nun oyuna katkısıyla ilk dakikadan itibaren geliştirilen ancak son vuruşları ciddiyetsiz gol pozisyonlarına karşılık; Kayserispor, sağ kanattan akın akın geliyor. G.Saray savunmasıyla tavşan kaç-tazı kovala oynuyor ve sonunda da Chery’nin akıl dolu ortası ve onu tamamlayan Kravets’le 15. dakikada öne geçiyor.
G.Saray’ın kronik hastalığı ‘tepkisizliğin’ nüksetmesine bu kez Fernando izin vermiyor. 16. dakikada takımını hızlı çıkartıp kaleye etkili bir şut yolluyor. Bu kaleciden dönüyor ama pozisyon yaratmak yerine pozisyon ‘avlamayı’ uzmanlık haline getiren Diagne’nin vuruşuyla beraberlik golünü yakalıyor. Bu moralleri yerine getiriyor ama Kayserispor peş peşe girdiği hepsi net pozisyonlarla beraberlik niyetinde olmadığını kanıtlıyor. Bu toplardan herhangi birinin ağlara kavuşmaması tek kelimeyle açıklanabilir ‘şans/sızlık...’ Öte yandan maçın kaderini bir ‘el’ belirliyor. 38. dakikada Lopes, elle oynama kararıyla 2. sarısını görüp takımını 10 kişi bırakıp üzerine bir de Diagne, verilen penaltıyı gole çevirince artık Kayserispor için maç ‘el’den gidiyor. Bu dakikadan itibaren oyunun, skorun, sahanın mutlak hâkimi G.Saray. Bunu teyit eden 3. golü de 45+4’te Mariano’nun mükemmel asistini tamamlayan Nagatomo’yla kazanıyor. Maçın 2. yarısı, ‘şakacıktan’ oynanıyor. Zira kimsenin ne gol atmaya ne de gol yemeye niyeti yok. G.Saray, 3 puanı rahatça cebine koyup lidere ‘elim sende’ mesajı gönderiyor.