ABD’de ara seçimler yapıldı... 435 üyeli Temsilciler Meclisi’nin tamamı, 100 üyeli Senato’nun 36 sandalyesi ve 38 eyaletin valisi belirleniyor...
Başkan Obama sonuçlar için, Türkçeye “hezimet” diye çevirebileceğimiz “shellacking” sözcüğünü kullandı.
Cumhuriyetçi Parti, hem Temsilciler Meclisi’nde çoğunluğunu pekiştirdi, hem de Senato’da çoğunluğu ele geçirdi...
Üstelik Obama’nın eyaleti olan Chicago’da ve başka birkaç önemli yerde valiliği kazandı.
Zaten sekiz yıllık yönetim döneminin son iki senesine girdiği için “topal ördek” diye nitelenen bir konumda olan Başkan Obama, muhalefet tarafından kontrol edilen bir yasama organı ile de çalışmak zorunda kalacak!

***

Seçimlerin ertesi günü, önce Senato’da çoğunluk lideri konumuna yükselen Kentucky Senatörü Mitch McConnel, hemen sonra da Başkan Obama birer basın toplantısı yaptılar:
Her ikisi de, birlikte çalışma olanakları için uzlaşma arayacakları sinyalini verdi...
Mitch McConnel, sistemi kilitlemek gibi bir hedeflerinin olmadığını belirtti...
Başkan Obama da hemen her iki partinin de lider kadrolarıyla toplantılar yapacağını ve uzlaşma zemini arayacağını vurguladı...
Böylece “uzlaşma” gibi, “birlikte çalışma” gibi, bizimkiler için iktidarın “zaaf” belirtisi sayılan demokratik kavramlar gündeme girdi.

***

Seçimlere katılım oranı neredeyse üçte bir oranındaydı; Demokratların, gençleri, kadınları, Hispanikleri ve Afrika kökenli Amerikalıları seferber edememiş oldukları anlaşılıyordu.
Başkan Obama yaptığı konuşmada sandığa gitmeyenler de dahil olmak kaydıyla, seçmenlerin mesajını aldığını, Washington’un çok çalışması gerektiğini anladığını özellikle belirtti...
Zaten Cumhuriyetçilerle uzlaşma zemini aramasını da seçmenin verdiği bu “çok çalışma” mesajına bağladı.

***

Türkiye’de başkanlık rejimi isteyenlerin, ABD Başkanı’nın yetkilerini yetersiz görerek “Güçlendirilmiş bir başkanlık” düzeni savunduklarını anımsadım...
ABD seçimlerinin, 1000 odalı, 1 milyar 370 milyon lira maliyetli “saray”ın kulları tarafından nasıl göründüğünü merak ettim:
Herhalde ABD başkanlık sisteminin “zaaflarından” arınmış otoriter bir düzen hayal ettikleri için kendilerini kutluyorlardır...
Ayrıca Cumhuriyetçilerin dış politikada daha sertlik yanlısı olmalarından dolayı, Ortadoğu’da izledikleri çizgi bakımından sevinçle ellerini ovuşturuyor da olabilirler...
Ne demiş şair: “İnsan âlemde hayal ettiği müddetçe yaşar!”