Bugün 13 Nisan; 6 yıl önce 13 Nisan 2009’da evim basıldı ve sabahın kör karanlığında gelen 8 polis, 8.5 saat evi talan ettikten sonra beni gözaltına alıp Vatan Caddesi’ndeki emniyet müdürlüğüne götürdüler.
Oraya varınca, 12. dalga olarak 5 rektörle birlikte gözaltına alındığımı anladım. M. Haberal, F. Hilmioğlu, M. Yurtkuran, T. Bernay O. Öztürk ve bendeniz “sade” profesör Erol Manisalı.
13-17 Nisan 2009 boyunca 4 gün gözaltında tutulduk. Dördüncü gün gece yarısı saat 02.00’de polisler tarafından yapılan ön sorgulamam başladı, saat 08.00’de bitti. Bitkindim, büyük sağlık sorunlarım zaten vardı. Sonra Beşiktaş’taki mahkemeye getirildik.
Sorgulamayı Zekeriya Öz yaptı. Bana karşı tutumundan işin nereye vardırılacağını açıkça görüyordum. Gece yarısı yine, dört günlük uykusuzluğun arkasından hâkimin önüne çıkarıldım. Hâkim yüzüme bile bakamıyordu, hep önüne, masanın üzerine ya da yere bakıyordu. Sonucun zaten belli olduğunu çoktan anlamıştım. Hâkimi, “Lütfen yüzüme bakar mısınız” diye uyardığımı hatırlıyorum. Hocalıktan gelen bir alışkanlık işte!
Kumpas en baştan belliydi. Tabii ki tutuklandık; önce Metris’e, oradan da Silivri’ye. Bir ay kadar Silivri’de tutuldum, Fatih ve Mustafa dostlarla aynı koğuşta, sonra yoğun sağlık sorunlarım yüzünden Haseki Hastanesi’ne apar topar gönderildim.
Haseki ne tesadüf, benim 1940’ta doğduğum hastane idi. Bir ay kadar daha Haseki’de tutuklu kaldım. Tuvalete bile jandarmalar nezaretinde gittim, hem de hasta hasta. Kanser ameliyatı olacaktım. 5 Haziran 2009’da ben ameliyat olurken mahkeme de “yargılanmamın tutuksuz yapılmasına” karar veriyordu.
Ölüp ellerinde kalırım diye korkmuşlardı herhalde.

Yoğun bakımda evrak teslimi!
Ameliyatım sonrasında yoğun bakıma alınınca benden sorumlu cezaevi memurları, yasak olmasına rağmen zorla yoğun bakıma girmişler, bana “kimliğimi iade etmek için”. Daha sonradan öğreniyorum.
Öyle ya, o an ölüp kalırsam, “ellerinde ölmüş olacağım”. Oysa bir an evvel beni ellerinden çıkarmaları gerekiyor.
Yoğun bakım odasında rüya, hayal arası bir şeyler hatırlıyorum; “Bu kimliğiniz, onu size veriyoruz” gibisinden sözler kulağıma geliyor, belli belirsiz.
“Acaba öbür dünyaya göçtüm de burada bana yeni bir kimlik mi veriyorlar” diye düşünüyorum. Sonradan, kendime gelince bağlantıları kurmaya ve henüz göçmediğimi anlamaya başlıyorum.
İşte bugün gözaltına alınmamın ve devamındaki olayların yıldönümü; 13 Nisan 2009, faşist Ergenekon kumpasının 6. yılı.
12. faşist dalga olarak anılan kumpas Türkiye’de demokrasinin, aydınların ve Cumhuriyet’in yolunun kesilmesi için yürütülen bir operasyondur.
Ne ilginçtir; evimin basılıp götürüldüğüm 13 Nisan 2009 günü Cumhuriyet gazetesinde, Bıçak Sırtı köşemde çıkan makalemin başlığı şuydu: “Batı Atatürk’ü Yargılıyor”. “...Yargılatıyor” da olabilirdi.

‘Ergenekon’ kitabım yok mu?
Kimi dostlardan, bazı yayınevlerinden soranlar oluyor: “Erol Hoca, Ergenekon’dan sonra bu konuda yüzlerce kitap yayımlandı, sen niye yazmadın ki?”
Ben de şu yanıtı veriyorum: “Ben Ergenekon kitaplarımı Ergenekon’dan önce zaten yayınlamaya başlamıştım”.
Birkaç tanesini belirteyim
- Sessiz Darbe (2004)
- Bıçak Sırtındaki Cumhuriyet (2005)
- İslamcı Siyaset ve Cumhuriyet (2006)
- AKP, Ordu ve Amerika Üçgenindeki Türkiye (2007)
- Faşizmin Ayak Sesleri (2007)
- Askeri Darbeden Sivil Darbeye (2008)
- Türkiye’nin Askersiz İşgali (2008)
Bu yayınlar Ergenekon kumpasının hazırlanışını ve gelişini anlatan kitaplardı. “Ayak seslerini” herkesin anlayacağı bir dilde defalarca yazdığımı sanıyorum.
13 Nisan 2009 faşist kumpasının 6. yılında Ergenekon (ve Balyoz) gerçeği bugün daha iyi anlaşılmaya başlandı. Ama ne yazık ki toplum demokraside geri gitti, insanlar öldüler, hasta edildiler, eziyet çektiler ve hâlâ da çekiyorlar.
6. yılında bu faşist darbeyi kınayarak anıyorum.