Grupta ilk maç. Rakip dişli Hırvatlar; kâğıt üzerinde biraz daha ağır basıyorlar. Ama futbol takım oyunu ve kâğıt üzerinde değil sahada oynanıyor; kanıyla, canıyla, ruhuyla.
Dolayısıyla ümitliyiz.
Zorunluluktan stoper olmuş Mehmet Topal. Eğrisi doğrusuna gelmiş aslında. Çünkü modern futbolda defanstan hücum başlatmak çok önemli. İki yönlü oynayabilen orta alan futbolcularının savunmanın ortasında kullanılması bundan böyle sıkça karşımıza çıkacak.
Nitekim öngörümüz tuttu Mehmet Topal çok iyi başladı karşılaşmaya. Zaten Fatih Terim’in ilk on bir seçimi de iyiydi. Fakat takımda liderlik beklediğimiz Arda yorgun gözüktü. Biz kendi oyunumuzu oynayamayınca Hırvatistan top ve pas yaparak oyunu bizim alana yıktı. Türkiye’nin geçiş oyunu konsepti yok. Baskıyla içeri yıkılıyor hemen. Dönen toplar da hep rakibe geçiyor. Her atakta üç, dört kez atak imkânı buldular mesela. Gol de böyle geldi. Türkiye oyunu maç boyunca bir türlü hızlandıramadı.

Stoperleri zorlayabilirdik
Aslında Hırvatlara karşı hızlı çıkışlarla özellikle stoperlerini zorlayabilirdik. İlk yarıda sadece bir kez Ozan’la gole yaklaştık. 2. yarı Terim Oğuzhan’ı dışarı aldı. Oysa ki sorun takımın oyun kuramamasındaydı. Oyun kuramazsanız forvetler ne yapsın? Ama Terim’in gol atmak için oyuna ekstra forvet alma huyu devam ediyor. Volkan’la birlikte saman alevi gibi parlayan hareketler gördük o kadar. Üstelik orta alan boşalınca savunmada sorunlar arttı. Hırvatistan bizim 18’e daha rahat gelmeye başladı. Terim, Arda’yı da çıkarıp bir forvet daha (Burak) aldı. En son genç Emre Mor’la son kozunu oynadı. Ama yine organize akınlar yapamadık. Son söz: Bu maçtan puan çıkmadı ama umarım birtakım dersler çıkarılır. Daha kaybedilmiş bir şey yok çünkü.