Yüz binler büyük bir olgunluk içinde ama derin bir öfke ve isyan duygusuyla Berkin’i uğurladı. Sonrası “devlet”in nedeni bilinmeyen yasağıdır. İnsanlar soruyor; hükümet gibi, devlete egemen olan ideolojinin kör sahipleri gibi düşünmeyenler, bir ucubeye, bir beton yığınına dönüştürülmüş Taksim Meydanı’na gitseler, orada toplanıp görüşlerini açıklasalar ne olur?
Kıyamet mi kopar?
Bu soru devletin şimdi ve sonsuza kadar sahibi olduğuna, olacağına kendini inandırmış hükümetin, onun bürokratlarının, polisinin umurunda değildir.
Yasaksa yasaktır, kıyamet kopsa sürecektir bu yasaklar.

***

Artık anlaşılıyor; iktidarı elinde tutanlar bedeli ne olursa olsun yasaklarından vazgeçmeyecekleri gibi, yenilerini ekleyerek hükümlerini sürdürmeyi yeğleyecekler. Bunun için yine bedeli ne olursa olsun “eli sopalı kindar” yetiştirmeye, onları meydana sürmeye, polisin yanında görevlendirmeye de özen gösterecekler. Bu bedel sokakta çatışma bile olsa, bu bedel insanları ölüme sürükleyen ve can alan bir düşmanlığı beslese bile aldırmayacaklar.
Mantıkları artık böyle işliyor. “Çocuğun ölmesi, insanların sokağa çıkması, borsayı, döviz kurlarını nasıl etkiler?” diye bakıyorlar olup bitenlere. İyimserlikleri faiz, borsa, döviz, altın fiyatı üzerinedir, insan üzerine değil.

***

Körlüklerinin nedeni belki de budur. Dünyanın kendilerini nasıl gördüğüne de aldırmıyorlar sanki. Pembe rüyalarından uyanmak istemiyorlar. Bir kâbus çöktü, farkında değiller. Dostları onları terk etti; ihtimal vermiyorlar. Anlasalar bile anlamazlıktan gelmek istiyor, kendilerine oy verenleri o pembe rüyalarına ortak ederek ilerleyebileceklerini sanıyorlar.
Gerçekler pembe değil oysa.
Cemaat’le sıkı işbirliği yaptıkları dönemde hem Cemaat’i, hem kendilerini pek derin tahlillerle, analizlerle destekleyen, derin kulaklı dostlara sahip bir gazeteci, Serdar Turgut acı gerçeği yazıyor: Üzerlerine çarpı işareti konulmuştur. Tarafından kabul edilmeyi büyük bir onur saydıkları büyük gücün lideri Obama sert eleştirilerini sakınmamış, duruşuyla “Tamam görüşme bu kadar” diyebilmiştir. Bizimkinin açıklamalarını resmen yalanladıkları yetmedi, hele birkaç kanaldan doğrulanan “Otelinizi değiştirmek durumundayız” istiskali; insanı üşüten soğukluğu var ki, dillere düşmesi bile yalnızca o kişiyi değil, temsil ettiği ülkeyi de kahretmelidir.
Eski dostları, sıkı destekçileri Avrupalılar da zehir zemberek raporlarla son iyiliklerini yapıyorlar muktedirlere. Bizimkiler ise duymazdan gelmeyi ya da rapordaki iki üç “olumlu” ve zehirli cümleyle kendilerini rahatlatmayı seçiyorlar.

***

Gerçekler böyledir. Hiç dostları kalmadı artık. Ne Rabia işareti yarıyor ne Somali seferleri. Para bulmaları gerekiyor acil olarak. Hayır, para kendi ayakkabı kutuları için değil, onu zaten yan ürün olarak elde edebiliyorlar, devleti döndürebilmek için gerekli onlara.
Ve hiç değer vermedikleri yurttaşlarını nasılsa susturabileceklerine öylesine güveniyorlar ki, bu kof güvenle geçmişte pekâlâ işlerine yaramış kişiler söz konusu olsa bile “Al onu içeriye, yasayı falan bir yana bırak, savcı itiraz ederse onu da al, korkma yasama bizim elimizde, suçu suç olmaktan çıkarırız” diyebiliyorlar.
Diyebiliyorlar da nereye kadar?
Berkin’i uğurlayan yüz binler bağırıyorlardı “Katil var” diye. Yok mu? Berkin’i polisin kullandığı bir gaz bombasının kapsülü öldürdü. Halkın çığlığı kendini gizleyen o polise ulaşmıyor olabilir, Ankara’dakilere de ulaşmıyor mu? Peki, “Hırsız var” diye de bağırdı yüz binler. Hırsızlar duymadı mı yani bu çığlığı!
Duymamaya devam ederlerse neler olacak biliyorlar mı?