Türkiye’nin önünde büyük bir olanak var. Boşa da harcanabilir, olabildiğince iyi de değerlendirilebilir. Bu, silahların susmasıdır. Hem askerler, oğullarını yitirme korkusu içindeki asker aileleri için hem de dağlardaki PKK’liler ve onların aileleri için büyük bir olanaktır. Ve Türkiye’de hiç kimse silahların susmasına, ölümlerin sona ermesine karşı çıkamaz, çıksa da hiç kimse onları ve onların tezlerini dinlemez.

Ama bu barışın kalıcılığı için öne sürülen tezleri akıl süzgecinden geçirmek de herkesin görevi. Kısa söyleyelim:

PKK’lilerin “çekilmesinden”, çekilmenin devlet tarafından denetleneceğinden söz ediliyor. Öcalan’ın bunun için Meclis denetimi istediği belirtiliyor. Kimse kusura bakmasın ama PKK’liler sınırları geçerken sordular mı ki çıkarken sorsunlar, denetlensinler, denetlenebilsinler. Bunu her kim söylüyorsa ve neden söylüyorsa herhalde anlamadığımız başka bir şeyi söylüyordur. Yasal bir zemin gerekliliğini dile getirenlere ise kulak vermeli. Yasal zemin yoksa, yaratılmayacaksa, “hukukun genelliği” ilkesine uyulmayacaksa, bu işin geleceği de olmaz.

***

Bu yazının asıl konusu ise çekilme meselesi değil, yazanları çizenleri “sessizliğe” davet edenleri, “susmalı mı, konuşmalı mı” diyenleri tartışmak.

Önce Başbakan Erdoğan sessizliğe çağırdı, “Herkes sussun” dedi. Yazarlara, gazetecilere, “akıl vermeyin, aklınızı kendinize saklayın” anlamında sözler söyledi. Patronları ve genel yayın müdürlerini korkuttu. Hasan Cemal sessizlik çağrısına uymadı, gazetesinden “nazik” bir dille uzaklaştırıldı. Yine konu hakkında beğenin beğenmeyin fikir yürüten ve kendisini gazeteciden çok uzman sayan Cengiz Çandar, “Sıra bana geliyor” dedi.

Bu durumu normal sayıyoruz! Başbakan yalnız bu konuda değil hemen her konuda kendi görüşlerine aykırı bulduğu gazetecileri, yazarları kınıyor, azarlıyor, patronlara “Neden çalıştırıyorsunuz bunları” diyebiliyor.

Ama Kürt sorunu, sorunun çözümü, son gelinen nokta, muhtemel tehlikeler konusunda yazdığınız, konuyu tartıştığınızda soldaki arkadaşlardan “dur bakalım ne oluyor, bilip bilmeden konuşma, sakin ol” eleştirisi geldiğinde insan şaşırıyor. Ertuğrul Mavioğlu’nun Bir Gün’de yayımlanan “Vur Abalıya” başlıklı, pek çok haklı eleştiri içeren ve “sosyal medya”daki (şu sosyal medya lafına da alışamadım bir türlü; ötekiler asosyal mi?) yankılarına bakılırsa epeyce de ilgi gören yazısı bu “biraz sakin olalım” diyen yazılardan.

Peki biraz sakin olalım.

***

Başbakan’ın “başkanlık” isteği de içinde olan bu sürece ilişkin tasarımları ile ABD’nin bölgeye ilişkin projeleri arasında bir paralellik olduğuna inananlardanım. Her ikisinin planlarını Büyük Ortadoğu Projesi ile ilişkilendiriyorum. Bu projenin Davutoğlu’nun “yeni Osmanlı” projesine de denk düştüğü kanısındayım. Öcalan’ın mektubunda kimi imalar bulunsa da Kürtlerin böyle bir tasarımının bulunduğunu, böyle bir projeden medet umduklarını söylemiyorum. Kürt aydınlarını, siyasetçilerini böyle bir projenin varlığı konusunda dikkatli olmaya çağırıyorum. Çünkü onlar bu proje ile, demokratikleşmeyle bağdaşmayan Erdoğan’ın planlarıyla kendi adımlarını ilişkilendirirlerse bana göre yanlış bir iş yapmış olurlar. “Büyük Ortadoğu Projesi içinde, yeni Osmanlıcılık hayali kapsamında, Başkan Baba sisteminde demokratik bir Türkiye olabileceği iddiası” uydurmadır. Bu tezin içeride, dışarıda hararetle savunulduğunu da herhalde duymuşsunuzdur.

Evet Mavioğlu haklı, sakin olalım. Savaşı, düşmanlığı savunanlarla, “Kürt mürt yoktur”, “Vur de vuralım” diyenlerle sorunun çözümünü gerçekten isteyenleri, bu amaçla tartışanları, tartışmak isteyenleri karıştırmamak, tehlikelere dikkat çekenleri ötekilerden ayırmak için sakin olmaya gerek var.

Sakin olalım lütfen.